ту́я, ‑і, ж.

Вечназялёнае хвойнае дрэва сямейства кіпарысавых з дробным лускападобным лісцем. [Снег] бялеў толькі пад кустамі туі і барбарысу. Карпаў.

[Грэч. thya.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэхумо́вы, ‑умоў; адз. няма.

Дакумент, які змяшчае якасныя характарыстыкі машын, вузлоў, дэталей і пад. і правілы іх эксплуатацыі; тэхнічныя ўмовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбро́енасць, ‑і, ж.

1. Забяспечанасць арміі ўзбраеннем.

2. Забяспечанасць якімі‑н. прыладамі, прыстасаваннямі, матэрыяламі і пад. Тэхнічная ўзброенасць сельскай гаспадаркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаро́зіць, ‑рожу, ‑розіш, ‑розіць; зак., што.

Змясціць што‑н. у вадкасць, якая замярзае, і даць там умацавацца пад дзеяннем марозу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ферментаты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ферменту; з’яўляецца ферментам. Ферментатыўнае рэчыва. // Які праходзіць, адбываецца пад уздзеяннем ферменту. Ферментатыўныя працэсы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флюарэсцы́раваць, ‑руе; незак.

Спец. Мець здольнасць да флюарэсцэнцыі, свяціцца пад уздзеяннем якіх‑н. прамянёў. Ультрафіялетавыя прамяні прымушаюць многія рэчывы флюарэсцыраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрэ́йліна, ‑ы, ж.

Прыдворнае званне дзяўчыны-дваранкі, якая знаходзіцца пры царыцы, каралеве, прынцэсе і пад. // Асоба, якая мае гэта званне.

[Ад ням. Fräulein.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэрэзі́н, ‑у, м.

Спец. Сумесь цвёрдых вуглевадародаў, якая падобна на воск і выкарыстоўваецца як ізаляцыйны матэрыял, у медыцыне і пад.

[Ад лац. cera — воск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шплінтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

Спец. Замацоўваць шплінтам якія‑н. дэталі (гайкі, кола на восі і пад.). Шплінтаваць гайкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзаге́нны, ‑ая, ‑ае.

У геалогіі — які адбываецца або ўтвараецца пад уздзеяннем вонкавых сіл на паверхні Зямлі. Экзагенныя працэсы. Экзагенныя глебы.

[Ад грэч. éxō і génos — род, нараджэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)