acquaintance [əˈkweɪntəns] n.

1. знаёмства (з чым-н.)

2. знаёмы; знаёмая;

an acquaintance of mine адзі́н мой знаёмы/адна́ мая́ знаёмая

♦

make smb.’s acquaintance знаёміцца з кім-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

herself

[hɜ:rˈself]

pron.

1) (emph.) сама́, адна́

She herself did it — Яна́ сама́ гэ́та зрабі́ла

(all) by herself — зусі́м адна́

2) (refl.) сябе́

She washed herself — Яна́ памы́лася

She knew herself well enough — Яна́ до́бра сябе́ зна́ла

3)

She is not herself — Яна́ сама́ не ў сабе́; сама́ не свая́

She came to herself — Яна́ апрыто́мнела

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аве́рсія

(лац. aversio = агіда)

адна з цяжкіх формаў сексуальнай дысфункцыі, стан, процілеглы лібіда.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

нармабла́сты

(ад норма + -бласты)

адна са стадый утварэння эрытрацытаў, якая характарызуецца наяўнасцю ядра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

паліне́зія

(ад палі- + гр. nesos = востраў)

адна з асноўных астраўных груп у Акіяніі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

псалты́р

(гр. psalterion)

адна з біблейскіх кніг Старога запавету, якая складаецца з псалмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бялі́зна ж зборн Wäsche f -; Wä́schestück n -(e)s, -e (адна штука);

стало́вая бялі́зна Tíschwäsche f;

наце́льная бялі́зна Léibwäsche f;

пасце́льная бялі́зна Béttwäsche f;

спо́дняя бялі́зна Únterwäsche f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Меге́ра, міге́ра ’злая, сварлівая жанчына’ (ТСБМ), ’старая, худая жанчына’ (Растарг.), ’пачвара’ (капыл., Жыв. сл.). Праз польск. мову з лац. Megaera — адна з фурый, багінь помсты і захавальніц маральных норм, якое са ст.-грэч. Μέγαιρα.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пу́дзік ’верабей’: пудзік прыляцеў, на галінку сеў (іўеў., Сл. рэг. лекс.). Адна з апісальных назваў вераб’я, відаць, ад пу́дкі ’палахлівы’, пу́дзіць ’палохаць’ (гл.), да словаўтварэння параўн. канапля́нік, прася́нік і пад. (Жыв. св., 40–41).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вуж, вужа́ (і радзей) ву́жа, м.

1. Адна з неядавітых змей сямейства паўзуноў.

2. у знач. прысл. ву́жам. Звіваючыся, выгінаючыся.

•••

Выкручвацца вужом гл. выкручвацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)