рэвалюцыяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Удзельнік рэвалюцыйнага руху, рэвалюцыі (у 1 знач.), прыхільнік рэвалюцыйных метадаў барацьбы, носьбіт рэвалюцыйных ідэй.

Прафесійны р. (які прысвяціў усяго сябе рэвалюцыйнай барацьбе).

2. Чалавек, які робіць пераварот, адкрывае новыя шляхі ў якой-н. галіне жыцця, навукі, вытворчасці.

Р. у паэзіі.

|| ж. рэвалюцыяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

арме́ец, армейца, м.

Той, хто служыць у арміі; вайсковец. Вайна адгрымела. Салют Уславіў шляхі перамогі. І выпаў армейцу маршрут На новыя выйсці дарогі. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tract​1 [trækt] n.

1. разло́г, абша́р; паласа́ прасто́ры;

a tract of land паласа́ зямлі́

2. anat. тракт;

the respiratory tract ды́хальныя шляхі́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

oddechowy

oddechow|y

дыхальны;

drogi ~e анат. дыхальныя шляхі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

по́лымны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і палымяны. Мы крочым! Дарэмна па цёмных кутках Скуголіць падбрэхічаў зграя. З дарогі не звернем — Наш полымны сцяг Планеце шляхі азарае. «Вожык».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абхо́дны

1. вайск. Umgéhungs-;

абхо́дны манёўр Umgéhungsmanöver [-vər] n -s, -;

2. (кружны) Úmleitungs-;

абхо́дныя шляхі́ Úmwege pl (тс. перан.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

калатэра́лі

(ад ка- + лац. lateralis = бакавы)

анат. бакавыя шляхі цячэння крыві ў абход галоўнага крывяноснага ствала (артэрыі, вены).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

радыя́нт

(лац. radians, -ntis = які выпрамяняе)

пункт нябеснай сферы, з якога нібыта выходзяць (дзякуючы перспектыве) бачныя шляхі метэораў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прадвы́значыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Наперад вызначыць, абумовіць што‑н. Купала значна пашырыў жанравыя рамкі нашай літаратуры, шмат у чым прадвызначыў шляхі далейшага яе развіцця. Гіст. бел. сав. літ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гнастыцы́зм, ‑у, м.

Рэлігійна-філасофская плынь ранняга хрысціянства, у аснове якой ляжала містычнае вучэнне пра «гносіс» як асаблівае пазнанне, быццам бы здольнае раскрыць таямніцы жыцця і шляхі да выратавання душы.

[Ад грэч. gnostikos — які пазнае́.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)