чарнаву́сы, ‑ая, ‑ае.

У якога чорныя вусы. У сельсавеце хлопцы засталі і старшыню, чарнавусага дзядзьку Рыгора. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смоль ж

1. гл смала;

2. гл смаляк;

3. гл смаль;

4. перан (пра чорныя валасы) péchschwarzes Haar

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Пуры́ны ’чорныя парэчкі’ (пін., Шатал.). Балтызм (Лаўчутэ, Балтизмы, 127); паводле меркаванняў, крыніцай паслужыла слова тыпу літ. puríena ’расліна мокрых лугоў’, звычайна ’лотаць’, што патрабуе дадатковых тлумачэнняў. Магчыма, звязана з папярэднім словам (гл.), параўн. пурышка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

махао́н, ‑а, м.

Адзін з самых буйных дзённых матылькоў з жоўтымі ў чорныя крапінкі крыллямі. Жоўты усурыйскі махаон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́счын, ‑у, м.

Тое, што і ростул. У росчыну дзвярэй паказаўся даўгаваты тонкі нос і чорныя вочы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

currant [ˈkʌrənt] n.

1. pl. currants кары́нка (чорны дробны сушаны вінаград без костачак)

2. парэ́чкі (кустовая ягадная расліна);

black/red/white currants чо́рныя/чырво́ныя/бе́лыя парэ́чкі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

starkly [ˈstɑ:kli] adv.

1. рэ́зка, рашу́ча, кру́та

2. я́ўна, пра́ма;

The black rocks stood out starkly against the sky. Чорныя скалы рэзка вылучаліся на фоне неба.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Перакабе́лы, пэрэкобі͡элы ’чорны бык ці карова з белай паласой упоперак тулава’ (Бес.), ст.-польск. przekobiały ’ў белыя палосы’, przekoczarny ’ў чорныя палосы’. Да пе́рак і бе́лы (гл.), параўн. славен. pré̥koš ’назва свойскай жывёлы, у прыватнасці, свінні’, pré̥kast ’паласаты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

растулі́цца, ‑туліцца; зак.

Разм. Перастаць быць стуленым; раскрыцца. [Каршукоў] уздрыгнуў, яго патрэсканыя вусны растуліліся, агаліўшы чорныя ад махоркі зубы. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ягуа́р, ‑а, м.

Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых з чырванавата-жоўтай поўсцю ў чорныя плямы, якая водзіццца ў Амерыцы.

[Ням. Jaguar ад бразільскага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)