Мушы́на, мушы́нка ’асобная чарка гарэлкі’ (Нікіф., Посл., 2). Да му́ха (гл.). Узнікла з фразеалагізмаў: быць пад мухай, рэзаць (біць, давіць) муху.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заздаро́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які выражае пажаданне здароўя, аб’яўляецца або выпіваецца за чыё‑н. здароўе. Заздароўны тост. Заздароўная чарка.// Прызначаны для малітваў за чыё‑н. здароўе. У цэрквах бабулі падавалі на клірас заздароўныя спіскі.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Úmtrunk
m -(e)s, -trünke ча́рка, яку́ю пуска́юць па кру́гу
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
По́рцыя ’пэўная колькасць чаго-небудзь’ (ТСБМ), ’луста хлеба’ (Нас.), ’чарка’ (Дразд.; Нас.; пін., Сл. ПЗБ), ’частка’ (Ласт.), по́рца ’тс’ (Федар.; Шат.), ’шклянка; невялікая шклянка на гарэлку’ (бяроз., Сл. ПЗБ; палес., З нар. сл.). Параўн. рус.порция ’пэўная колькасць, доза’, ’чарка гарэлкі’. Лацінізм, ад лац.portio ’частка’, у Ластоўскага (Ласт., 513) адзначаецца як запазычанне з франц. Імаверна, звязана з аптэкарскай тэрміналогіяй, адсюль магло засвоіцца непасрэдна з лаціны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
stopka
ж.
1. прыступачка; ступенька;
2.чарка;
3.эл. пробка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
зяць, ‑я; мн. зяці, ‑ёў; м.
Муж дачкі. І хоць у кожным пісьме дачка з зяцем запрашала і прыехаць да іх жыць або хоць у госці, Аляксандра Пятроўна ўсё не згаджалася.Каршукоў.Зяць на двор — чарка на стол.Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ча́рачкажпамяншглчарка;
ён лю́біць ча́рачку er hebt gern éinen;
прапусці́ць ча́рачку eins [éinen] hínter die Bínde gíeßen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
goblet
[ˈgɑ:blət]
n.
1) ча́ра, ча́ркаf., бака́л (да віна́)
2) Archaic ку́бак -ка m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ке́ліх ’вялікая, звычайна высокая чарка’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Нас., Касп., Гарб., Гарэц.). Ст.-бел.келихъ (з 1677 г.) < польск.kielich (Булыка, Запазыч., 153) < с.-в.-ням.kelch ’тс’ (Кюнэ, Poln., 64).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
brimful
[,brɪmˈfʊl]
adj.
по́ўны да ве́рху або́ да беражко́ў, паўню́ткі
a glass brimful of wine — паўню́ткая ча́рка віна́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)