Pflock

m -(e)s, Pflöcke кало́к; драўля́ны цвік [гвозд]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

крывы́, -а́я, -о́е.

1. Выгнуты, не прамы.

Крывая дошка.

К. цвік.

Крывога дрэва не выпрастаеш (прыказка).

2. Ненармальны, пакалечаны (пра часткі цела).

Крывая рука.

3. 3 пашкоджанай нагой (нагамі); кульгавы (разм.).

|| наз. крывізна́, -ы́, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́тны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да латы ​2. Латны цвік.

ла́тны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да латаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́тны

I: л. цвік гвоздь, которым прикола́чивается обреше́тина

II воен., ист. ла́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напаро́цца, -пару́ся, -по́рашся, -по́рацца; -пары́ся; зак.

1. на што. Параніць сябе, наткнуўшыся на што-н. вострае.

Н. на цвік.

2. перан., на каго-што. Сутыкнуцца з кім-, чым-н. нежаданым, неспадзяваным (разм.).

Н. на засаду.

|| незак. напо́рвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вухна́ль

(польск. hufiial, ад ням. Hufnagel)

плоскі цвік для прыбівання падковы да капыта.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

накало́цца, ‑калюся, ‑колешся, ‑колецца; зак.

1. Наткнуцца на што‑н. вострае, наравіцца ўколам. Накалоцца на цвік.

2. Раскалоцца, расшчапіцца не да канца; надкалоцца. Пень накалоўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́гель

(ням. Nagel = цвік)

вялікі металічны або драўляны стрыжань, які выкарыстоўваецца для мацавання драўляных канструкцый.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

спляска́ць, спляшчу, сплешчаш, сплешча; зак., што.

Сціснуўшы, прыціснуўшы, зрабіць пляскатым; сплюшчыць. Міхал якраз нешта гаварыў гэтаму хлопчыку, які трымаў у руцэ молат і наважваўся спляскаць вялікі цвік. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаро́ць, ‑пару, ‑пораш, ‑пора; зак.

1. чаго. Распароць нейкую колькасць чаго‑н. сшытага. Напароць старых сарочак.

2. што. Наскочыўшы на што‑н. вострае, параніць сябе. Напароць руку на цвік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)