цярпе́нне, -я, н.

1. Здольнасць цярпець, стойка пераносіць жыццёвыя нягоды.

Няма цярпення слухаць яе скаргі.

2. Настойлівасць, уменне захоўваць вытрымку ў якой-н. справе, рабоце.

Работа з дзецьмі патрабуе вялікага цярпення.

◊

Цярпенне лопнула (разм.) — не хапіла вытрымкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жанглёрства, ‑а, н.

Занятак жанглёра, уменне жангліраваць. // перан. Спрытнае, але адвольнае абыходжанне з фактамі, словамі і пад. Палітычнае жанглёрства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

obycie

н.

1. уменне; вопыт; спрактыкаванасць; знаёмства з чым;

2. добрыя манеры, уменне трымаць сябе

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

маста́цтва, -а, н.

1. Творчая перадача рэчаіснасці ў мастацкіх вобразах.

Творы мастацтва.

2. Галіна творчай мастацкай дзейнасці.

Выяўленчае м.

Сцэнічнае м.

3. Уменне, майстэрства, тонкае веданне справы.

Пеўчае м.

Ваеннае м.

◊

Па ўсіх правілах мастацтва — вельмі ўмела, памайстэрску.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

competence [ˈkɒmpɪtəns] n.

1. уме́льства, уме́нне, уме́ласць; здо́льнасць; кампетэ́нтнасць

2. law кампетэ́нцыя, правамо́цтва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sartorial [sɑ:ˈtɔ:riəl] adj. fml краве́цкі, краўцо́ўскі;

sartorial elegance уме́нне апрана́цца; вы́танчанасць у во́пратцы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

savoir faire [ˌsævwɑ:ˈfeə] n. франц. вынахо́длівасць, уме́нне выхо́дзіць з ця́жкага стано́вішча; вы́трымка, такт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Rédefertigkeit

f - уме́нне свабо́дна гаварыць; дар мо́вы [сло́ва]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гра́матнасць, ‑і, ж.

Уменне чытаць і пісаць; пісьменнасць. Павышаць граматнасць пісьма. // перан. Наяўнасць патрэбных ведаў у якой‑н. галіне. Тэхнічная граматнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. Засвоеная на працягу часу схільнасць, манера паводзін, дзеянняў, якая стала звычайнай, пастаяннай.

Дрэнная п.

Увайшло ў прывычку займацца гімнастыкай.

Узяць у прывычку.

2. Навык, уменне, набытае вопытам.

Без прывычкі касіць цяжка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)