szczytny

szczytn|y

1. узвышаны; высокі; высакародны;

~e zadania — высакародныя (узвышаныя) задачы;

2. ганаровы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

magnificent

[mægˈnɪfɪsənt]

adj.

1) пы́шны, велікапы́шны; ве́лічны

2) імпаза́нтны; высакаро́дны (пра сло́вы і пад.)

3) узвы́шаны (пра ідэ́і і пад.)

4) надзвыча́йны, дзіво́сны, цудо́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ідэа́льны, ‑ая, ‑ае.

1. У філасофіі — які існуе толькі ў свядомасці, у ідэях, ва ўяўленні.

2. Які адпавядае ідэалу; узвышаны, незямны. [Праекты] былі залішне прыгожыя і ідэальныя і зусім не лічыліся з магчымасцямі часу і людзей. Карпаў.

3. Разм. Вельмі добры, дасканалы, узорны. Ідэальная машына. Ідэальная сям’я. Ідэальныя ўмовы. Ідэальная чысціня. □ — У яго вачах — вы ідэальны чалавек... Ён хваліць вас заўсёды. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ідэа́льны

(п.-лац. idealis, ад гр. idea = паняцце)

1) які існуе толькі ў свядомасці, у ідэях і ўяўленнях;

2) які адпавядае паняццю аб ідэале; узвышаны (напр. і-ая любоў);

3) вельмі добры, узорны (напр. і-ыя ўмовы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

высакаро́дны, ‑ая, ‑ае.

1. З высокімі маральнымі якасцямі, крыштальна чысты, велікадушны. Высакародны чалавек.

2. Узвышаны, асвячоны высокай мэтай. Высакародныя пачуцці. Высакародны ўчынак. Высакародная барацьба. □ [Мары] абуджаюць у сэрцы мужнасць і адвагу, высакародныя імкненні да ведаў, да пазнання свету, да барацьбы і подзвігаў. В. Вольскі.

3. Які вылучаецца высокай годнасцю, прыгажосцю. Высакародныя манеры.

4. Састаўная частка некаторых заалагічных і батанічных назваў. Высакародны алень.

•••

Высакародныя металы гл. метал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

eminent

[ˈemɪnənt]

adj.

1) выда́тны; высо́капаста́ўлены (асо́ба)

2) незвыча́йны, асаблі́вы, рэ́дкі

a man of eminent fairness — надзвы́чай сумле́нны чалаве́к

3) высо́кі; узвы́шаны

4) узьня́ты, узьне́сены (над усі́м і́ншым)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wyniosły

1. высокі, узнесены, узняты над іншымі прадметамі;

2. перан. узвышаны, высакародны;

3. пагардлівы, фанабэрысты, ганарлівы, напышлівы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

poetic(al) [pəʊˈetɪk(l)] adj.

1. паэты́чны, які́ мае адно́сіны да паэ́зіі;

poetic style паэты́чны стыль;

poetic language мо́ва паэ́зіі

2. паэты́чны, узвы́шаны;

poetic love узвы́шанае, паэты́чнае каха́нне;

a poetical person паэты́чная нату́ра

3. вершава́ны;

a poetical play п’е́са ў ве́ршах

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

erháben

a

1) узвы́шаны, ве́лічны, высакаро́дны

über etw. ~ sein — быць вышэ́й чаго́-н.

2) вы́пуклы, рэлье́фны

ein ~er Geist — выда́тны ро́зум

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

святы́, -а́я, -о́е.

1. Надзелены боскай сілай, вышэйшай дасканаласцю і чыстатой.

Святая Тройца.

Святая вада.

2. у знач. наз. святы́, -о́га, мн. -ы́я, -ы́х, м., свята́я, -о́й, мн. -ы́я, -ы́х, ж. У хрысціян: чалавек, які ўсё жыццё прысвяціў служэнню богу і рэлігіі, а пасля смерці прызнаны царквой нябесным заступнікам веруючых.

Абразы са святымі.

3. перан. Бездакорны ў сваім жыцці, паводзінах, высокамаральны.

Не такі ён с., як здаецца (не такі бязгрэшны).

4. Прасякнуты высокімі пачуццямі, узвышаны, чысты, высакародны (высок.).

Святая любоў да Радзімы.

5. Сапраўдны, запаветны, выключны па сваёй важнасці, велічны.

С. абавязак дзяцей — паважаць бацькоў.

◊

Святая святых (высок.) — пра нешта самае дарагое, велічнае.

|| наз. свя́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)