stupíd, stupíde

a дурны́, тупы́, абмежава́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kálauer

m -s, - по́шласць, тупы́ жарт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

brute​1 [bru:t] n.

1. жо́рсткі або́ тупы́ чалаве́к

2. жывёліна, стварэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прашарава́цца, ‑руецца; зак.

Прадзіравіцца ад шаравання. Стары Верамейчык каторы дзень паглядае ўжо на свой плуг.. Парог тупы і паліца прашаравалася — латаць трэба. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

blockish

[ˈblɑ:kɪʃ]

adj.

дурны́; тупы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

woodenheaded

[,wʊdənˈhedɪd]

adj.

тупы́; дурны́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

амбліо́пія

(ад гр. amblys = тупы + ops = вока)

аслабленне зроку, абумоўленае функцыянальнымі расстройствамі зрокавага аналізатара.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

абу́х, ‑а, м.

1. Тупая патоўшчаная частка вострай прылады (звычайна сякеры), процілеглая лязу. З глыбіні бору пачуліся глухія ўдары абуха. Якімовіч.

2. Лаянк. Дурань. — Ведаеш, што такое Кашын? — спытаўся Міхал замест адказу. — Абух, які верыць аднаму сабе, а ўсіх астатніх падазрае ў нечым. Карпаў.

•••

Падвесці (падводзіць) пад абух гл. падвесці.

Тупы як абух гл. тупы.

Як (нібы, быццам) абухом па галаве — уразіць раптоўнай непрыемная весткай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tępy

tęp|y

тупы;

~a głowa — тупіца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ду́пка ’тупы канец яйка, пушка, пятка’ (Бяльк.). Відавочна, памяншальная форма ад ду́па ’anus’ (гл.), запазычанага з польск. мовы. Метафара. Параўн. і ўкр. дыял. ду́па ’тупы канец яйца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)