Verbum

трыадзі́нства, -а, н.

Адзінства трох сутнасцей, з’яў, рыс.

○

Драматычнае трыадзінства — адзінства часу, месца і дзеяння, якое ўласціва драматургіі класіцызму.

трыумвіра́т, -у, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

Пагадненне трох асоб для сумеснай дзейнасці, звычайна палітычнай ці ваеннай.

Ваенны т.

трысце́н, -а, мн. -ы, -аў, м. і трысце́нь, -я, мн. -і, -яў, м.

Прыбудова да хаты і пад. з трох сцен.

вымярэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. вымераць.

2. Працяжнасць вымяральнай велічыні ў якім-н. напрамку.

Геаметрычная фігура ў трох вымярэннях.

траці́на, -ы, мн. -ы, -ці́н, ж.

1. Трэцяя частка зямельнага надзелу.

2. Адна з трох роўных частак чаго-н.

Прадаць траціну збожжа.

трохгра́нны, -ая, -ае.

1. Які мае тры грані.

Т. напільнік.

2. Утвораны перасячэннем трох граней, што праходзяць праз адну кропку (спец.).

Т. вугал.

трэць, -і, мн. -і, траце́й, ж.

Адна з трох роўных частак, на якія дзеліцца што-н.

Да вечара прайшлі т. дарогі.

Адна т.

шматкро́п’е, -я, мн. -і, -яў, н.

Знак прыпынку ў выглядзе трох пастаўленых побач кропак (...), а таксама рад кропак, які абазначае пропуск у тэксце.

ял, -а, мн. -ы, -аў, м.

Рабочая і вучэбная карабельная шлюпка, кароткая і шырокая, аднамачтавая, якая мае ад адной да трох пар вёсел.

трайны́, -а́я, -о́е.

1. Які складаецца з трох аднародных або падобных частак, прадметаў.

Трайныя рамы.

2. Павялічаны ў тры разы.

Прадаваць па трайной цане.