высокасцябло́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае высокае сцябло. Высокасцябловая кукуруза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцеблападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які падобны на сцябло. Сцеблападобныя органы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грубасцяблі́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае тоўстае, грубае сцябло. Грубасцяблістыя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дудкава́ты, ‑ая, ‑ае.

Доўгі, вузкі і пусты ўнутры. Дудкаватае сцябло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лю́цікавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да люціку. Люцікавае сцябло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stalk​1 [stɔ:k] n.

1. сцябло́; чарано́к; пладано́жка

2. но́жка (кілішка);

a cabbage stalk качары́жка, хра́пка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сцяблі́на, -ы, мн. -ы, -лі́н, ж. (разм.).

Тое, што і сцябло (у 1 знач.).

|| памянш. сцяблі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.; прым. сцяблі́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ствалава́ты, ‑ая, ‑ае.

Падобны на ствол (у 1 знач.), цвёрды. Ствалаватае сцябло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карэ́нішча, -а, н.

1. Падземнае сцябло шматгадовых травяністых раслін, якое адрозніваецца ад кораня наяўнасцю недаразвітага лісця.

2. Асноўны, галоўны корань дрэва, які з’яўляецца працягам ствала.

|| прым. карэ́нішчавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Звязка, ахапак.

П. лёну.

2. Сцябло зялёнай цыбулі з суквеццем наверсе.

Цыбуля пайшла ў пукі.

|| памянш. пучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)