монагене́з

(ад мона- + -генез)

адна радаслоўная, супольнасць, аднолькавасць паходжання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

содру́жество ср.

1. садру́жнасць, -ці ж.; супо́льнасць, -ці ж., сябры́на, -ны ж.;

содру́жество литерату́р садру́жнасць (супо́льнасць) літарату́р;

писа́тельское содру́жество пісьме́нніцкая садру́жнасць (супо́льнасць, сябры́на);

2. в др. знач. сябро́ўства, -ва ср.; (согласие) зго́да, -ды ж.;

жить в те́сном содру́жестве жыць у зго́дзе (у сябро́ўстве);

наше содру́жество окре́пло на́ша сябро́ўства ўмацава́лася.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Gütergemeinschaft

f -, -en юрыд. маёмасная супо́льнасць (мужа і жонкі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

на́цыя, ‑і, ж.

1. Гістарычная супольнасць людзей, якая склалася ў ходзе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, мовы, культуры, псіхічных рыс. Права нацый на самавызначэнне. □ Нацыі непазбежны прадукт і непазбежная форма буржуазнай эпохі грамадскага развіцця. Ленін.

2. Дзяржава, краіна. Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.

[Ад лац. natio — племя, народ.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПЭН (міжнародная супольнасць літаратараў) PEN-Club m (англійскае: “playwrights, essayists, novelists” –драматургі, эсэісты, празаікі”)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

е́днасць ж.

1. (згуртаванасць) Éinheit f -, Éinigkeit f -;

2. (агульнасць, супольнасць) Geméinsamkeit f -, Geméinschaft f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Каму́нія ’прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна’, ’еўхарыстыя’, ’трэцяя частка імшы ў касцёле’ (Федар. 1), ст.-бел. комуния, коммуния ’тс’ запазычана са ст.-польск. komunia, якое з лац. commūniō ’супольнасць, з’яднанасць, адзінства’, а з IV ст. ’аб’яднанне веруючых’, ’прычасце’ < лац. commūnis ’агульны’ (Слаўскі, 2, 402).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каму́нія

(польск. komunia, ад лац. communio = супольнасць)

1) прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна;

2) трэцяя частка імшы ў касцёле.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

communion [kəˈmju:niən] n.

1. агу́льнасць, супо́льнасць

2. зно́сіны, су́вязь;

in communion with nature у це́снай су́вязі з прыро́дай

3. агу́льнасць веравызна́ння

4. Communion relig. прыча́сць, прычашчэ́нне;

receive/take communion прычашча́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кале́гіум

(лац. collegium = таварыства, супольнасць)

закрытая сярэдняя або вышэйшая навучальная ўстанова ў 16—18 ст. у Зах. Еўропе, Польшчы, Вялікім княстве Літоўскім.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)