афіцэ́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба каманднага саставу арміі і флоту, а таксама міліцыі і паліцыі (ад малодшага лейтэнанта да палкоўніка ўключна).

Беларускі а.

А. сувязі.

Старшы а.

|| прым. афіцэ́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

манітор,

старшы вучань; відэаманітор у радыётэхніцы; прылада для кантролю і кіравання ў ЭВМ.

т. 10, с. 83

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дае́здчык, ‑а, м.

Уст. Старшы псяр, які абучае сабак і распараджаецца імі на паляванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дварэ́цкі, ‑ага, м.

Старшы слуга ў панскім доме, які загадваў гаспадаркай і кіраваў прыслугай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архіпа́стыр, ‑а, м.

Старадаўняе пачцівае званне вышэйшых чыноў духавенства: епіскапа, мітрапаліта, патрыярха; старшы пастыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настая́цель, ‑я, м.

1. Кіраўнік мужчынскага манастыра; ігумен.

2. Старшы свяшчэннік у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лейтена́нт лейтэна́нт, -та м.;

мла́дший лейтена́нт мало́дшы лейтэна́нт;

ста́рший лейтена́нт ста́ршы лейтэна́нт;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

high-ranking [ˌhaɪˈræŋkɪŋ] adj. высокапаста́ўлены; ста́ршы;

a high-ranking official высока паста́ўленая афіцы́йная асо́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

superintendent [ˌs(j)u:pərɪnˈtendənt] n.

1. кіраўні́к, зага́дчык; кантралёр

2. суперінтэнда́нт (старшы паліцэйскі чын у Вялікабрытаніі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АРХІ...

(ад грэч. archi... старшы, галоўны),

прыстаўка, якая абазначае найвышэйшую ступень чаго-н., напр., архіепіскап, архіпастыр.

т. 1, с. 524

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)