малю́нак

(польск. malunek, ад malowač < с.-в.-ням. mālen)

1) карціна, ілюстрацыя, рысунак;

2) тое, што можна ўявіць сабе ў канкрэтных вобразах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Zéichnung

f -, -en

1) рысу́нак, малю́нак, чарцёж

2) схе́ма, відары́с, апіса́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Партрэ́т ’малюнак, рысунак, вялікая фатаграфія чалавека або групы людзей; апісанне знешнасці персанажа ў літаратурным творы’ (ТСБМ). З рус. портре́т ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 79); у рус. у пачатку XVIII ст. праз нов.-в.-ням. Portrait з франц. portrait (Праабражэнскі, 2, 110; Фасмер, 3, 335).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зарысо́ўка, ‑і, ДМ ‑соўцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. зарысоўваць — зарысаваць.

2. Р мн. ‑совак. Малюнак з натуры; замалёўка, эскіз. Гэта была вельмі недакладная зарысоўка, і калі добра і доўга прыглядацца да яе, то тады рысунак праступаў выразней. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рису́нок

1. рысу́нак, -нка м.;

ма́стер рису́нка ма́йстар рысу́нка;

2. (картинка) малю́нак, -нка м.;

акваре́льный рису́нок акварэ́льны малю́нак;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастэ́ль, ‑і, ж.

1. Мяккія каляровыя алоўкі (без аправы) для жывапісу, зробленыя са спрасаванага фарбавага парашку. Гэта былі дзесяткі эцюдаў, .. накіды карандашом, вугалем, пастэллю. Ракітны.

2. Рысунак, выкананы такімі алоўкамі. Пейзажныя пасталі.

3. Тэхніка жывапісу, заснаваная на прымяненні такіх алоўкаў; адпаведны жанр жывапісу.

[Іт. pastello.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Modéll

n -s, -e мадэ́ль, узо́р, маке́т, рысу́нак

~ stéhen* — пазі́раваць, быць нату́ршчыкам, -шчыцай

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rysunek, ~ku

rysun|ek

м. рысунак; узор; чарцёж; краслюнак;

~ek odręczny — эскіз

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

трави́ть​III несов. (обрабатывать химическими средствами) траві́ць, вытраўля́ць; (выводить) выво́дзіць;

трави́ть рису́нок траві́ць (вытраўля́ць) рысу́нак;

трави́ть пя́тна выво́дзіць пля́мы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́паліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., што.

1. Спаліць да канца, цалкам.

Пажар выпаліў увесь лес.

Сонца выпаліла пасевы.

2. Ачысціць апальваннем.

В. бляху.

3. Зрабіць знак, рысунак на чым-н. распаленым прадметам.

В. узор.

В. кляймо.

4. што і ў чым. Кончыць паліць, прапаліць.

В. у печы.

5. Вырабіць абпальваннем.

В. цэглу.

6. Сказаць адным дыхам (разм.).

В. навіну.

|| незак. выпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. выпа́льванне, -я, н. (да 1—5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)