зруйнава́цца, ‑нуецца; зак.

Разбурыцца, ператварыцца ў руіны. — Пры немцах, самі ведаеце, гаспадарка зруйнавалася, ад вёскі адны галавешкі засталіся. Навуменка. // Ліквідавацца, знішчыцца. Ён прыйдзе — дзень, Калі ў змаганні жаркім Зруйнуюцца заставы Й рубяжы. Лявонны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валі́на

1. Руіны (Грыг. 1850).

2. Павал, буралом у лесе (Грыг. 1850).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

up the spout

Sl.

а) закла́дзены (у лямба́рд)

б) даве́дзены да руіны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ruin​1 [ˈru:ɪn] n.

1. pl. ruins руі́ны, разва́ліны;

the ruins of Rome ры́мскія руі́ны

2. гі́бель, крушэ́нне; разарэ́нне;

the ruins of one’s hopes крушэ́нне ўсіх надзе́й;

Gambling was his ruin. Азартная гульня загубіла яго.

♦

in ruins у руі́нах;

The town lay in ruins. Горад ляжаў у руінах;

His life lay in ruins. Яго жыццё было загублена.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АМА́РНА, Эль-Амарна,

паселішча ў Егіпце на ўсх. беразе Ніла, за 312 км на Пд ад Каіра. Каля Амарны знаходзяцца руіны стараж. горада Ахетатона. Гл. Тэль эль-Амарна.

т. 1, с. 306

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

КУЮНДЖЫ́К,

гарадзішча на левым беразе р. Тыгр насупраць г. Масул (Ірак), руіны сталіцы Асірыі — Ніневіі. Археал. раскопкамі выяўлены рэшткі палацаў, храмаў, б-ка цара Ашурбаніпала і інш. (гл. Ніневія).

т. 9, с. 68

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

devastation

[,devəˈsteɪʃən]

n.

1) спусто́шанасьць f., зьнішчэ́ньне n.; руі́ны pl.

2) спусташэ́ньне, нішчэ́ньне, руйнава́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gruz, ~u

м.

1. друз;

2. часцей мн.~y — руіны; разваліны;

~y pałacu — разваліны палаца;

zamienić miasto w ~y — пераўтварыць горад у руіны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пагарэ́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які пагарэў, згарэў. Вот і разбураныя вуліцы, руіны пагарэлых дамоў. Лынькоў.

2. у знач. наз. пагарэ́лы, ‑ага, м. Тое, што і пагарэлец.

3. у знач. наз. пагарэ́лае, ‑ага, н. Тое, што згарэла ў выніку пажару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пало́мнік, ‑а, м.

1. Багамолец, які вандруе па так званых святых месцах. Вунь там, за какосавым гаем, руіны старажытнага храма. Месца лічыцца святым. Кожны год вясной сюды прыходзяць сотні тысяч людзей. Паломнікі. Б. Стральцоў.

2. перан. Удзельнік паломніцтва (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)