пэ́ндзаль, -дзля, мн. -дзлі, -дзляў, м.

Пучок шчаціння, валасоў на ручцы для нанясення фарбы, клею на што-н.

Малярны п. П. мастака.

Валодаць пэндзлем (умець маляваць карціны).

|| паменш.

пэ́ндзлік, -а, мн. -і, -аў, м.

|| прым. пэ́ндзлевы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самафакусіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Эфект узаемадзеяння вельмі моцнага выпрамянення і пэўнага рэчыва. што выклікае сыходжанне выпрамянення ў вузкі пучок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гомацэнтры́чны

(ад гома + цэнтр);

г. пучок — пучок светлавых прамянёў, у якім самі прамяні (або іх працяг) перасякаюцца ў адным пункце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

лі́ктар, ‑а, м.

У Старажытныя Рыме — член ганаровай стражы вышэйшай адміністрацыі, які насіў пучок розгаў і сякеру як сімвал улады і пакарання.

[Лад. lictor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bun [bʌn] n.

1. BrE кру́глая бу́лачка

2. ScotE хлеб з разы́нкамі

3. пучо́к (жаночая прычоска)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

па́кулле ср.

1. собир. па́кля ж.;

2. спец. (пучок пеньки или кудели) пробо́йка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tuft [tʌft] n.

1. пук, пучо́к (травы); чуб, чубо́к (валасоў); баро́дка клінко́м, эспаньёлка

2. ку́па (дрэў, кустоў)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Кісць ’частка рукі’ (ТСБМ). Укр. кисть, рус. кисть ’тс’, а таксама ’гронка, пэндзаль’, ст.-слав. кисть ’пучок, гронка’, балг. киска ’букет, пучок’, серб.-харв. ки̏ст ’пэндзаль’, славен. kist ’тс’, польск. kiść ’пучок, гронка’, чэш. kyst ’пучок, вязка, букет’, славац. kysť ’кутас, мяцёлка, гронка’. Агульнапрынята прасл. kystь узводзіць да *kyt‑tь, якое паходзіць ад kyta (гл. кіта) ’гронка, мяцёлка, пучок, кутас’ (Фасмер, 2, 240; Слаўскі, 2, 176–177; ЕСУМ, 2, 438).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жгут, -а́, М жгуце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Эластычная гумавая трубка, бінт або іншы прадмет для перавязвання канечнасці, каб спыніць кровацячэнне.

Налажыць ж.

2. Туга скручаны кавалак тканіны, пучок саломы і пад.

Саламяны ж.

|| памянш. жгу́цік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́зер, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Аптычны квантавы генератар для атрымання вузкага інтэнсіўнага, вельмі моцнага пучка святла.

Імпульсны л.

2. Пучок святла, прамень, які атрымліваецца пры дапамозе такога генератара.

Зварка лазерам.

Лячэнне лазерам.

|| прым. ла́зерны, -ая, -ае.

Лазерная ўстаноўка.

Л. прамень.

Лазерная хірургія.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)