inure
[ɪnˈjʊr]
1.
v.t.
зачаро́ ўваць, прывуча́ ць , прызвыча́ йваць
2.
v.i.
служы́ ць, ісьці́ на кары́ сьць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
á brichten
vt
1) прывуча́ ць , дрэсірава́ ць
2) тэх. прыла́ джваць, рабі́ ць прыго́ нку
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
dyscyplinować
незак.
1. дысцыплінаваць; прывучаць да дысцыпліны;
2. уст.
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
á nleiten
vt кірава́ ць (кім-н., чым-н. ); (zu D ) прывуча́ ць (да чаго-н. )
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Мане́ жыцца ’манернічаць, крыўляцца’ (ТСБМ , Нас. ), мане́ жыць ’прывучаць , быць пераборлівым у ежы, быць свавольным’ (Нас. ), ’балаваць’ (Касп. ), манежна ’пястун, пястуха’, манежны ’манерны’ (Нас. ), ваўк. манежыць ’выпрошваць’ (Сл. ПЗБ ). Укр. маніжитися ’манернічаць’, ’песціцца’, рус. мане́ жить ’зазнавацца, фарсіць’, ’песціць, балаваць’, манежный ’манерны, разбалаваны’, ’франтаваты’, польск. manierzyć się (Варш. сл. , 2, 877). Кантамінаваная лексема, якая ўзыходзіць да манеж , аформленая пад уплывам манера , манерны і пры ад’ідэацыі нежны .
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́ кнуць ’прывыкаць, прызвычайвацца’ (Гарэц. , Др.-Падб. ). Рус. вы́ кнуть , вы́ кну , укр. приви́ кнути , ст.-рус. , ст.-слав. выкнѫти польск. nawyknąć , в.-луж. wuknyć ’вучыцца’. Роднаснымі з’яўляюцца літ. jùnkstu , jùnkti ’прывыкаць, рабіцца прывычным’, лат. jûkt , літ. jaukìnti ’прывучаць ’, ст.-прус. iaukint ’практыкаваць’, літ. jaukùs ’лагодны, прыемны’, ст.-інд. úcyati ’мае звычай’, ṓkaḥ ’задавальненне’, арм. usanim ’прывыкаю, вучуся’, гоц. biūhts ’прывычны’, ст.-ірл. do‑uccim ’разумеў знаю’ (Вальдэ , 865; Траўтман , 335; Фасмер , 1, 368; Фрэнкель , 196 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
á ngewöhnen
1.
vt (D ) прывуча́ ць (каго-н. да чаго-н. )
2.
sich (D) etw. ~ — прызвыча́ іцца да чаго́ -н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
é ingewöhnen
1.
vt прывуча́ ць
2.
(sich)
(in a ) прывыка́ ць (да чаго-н. ); звыка́ цца, асво́ йвацца (з чым-н. ); акліматызава́ цца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вучы́ ць (БРС , КТС , Байк. і Некр. , Нас. , Шат. ), вучы́ цца (Нас. , Касп. , Байк. і Некр. , БРС , Грыг. ), укр. учи́ ти , рус. учи́ ть , польск. uczyć , чэш. učiti , славац. učiť , в.-луж. wućić , н.-луж. hućyś , славен. učíti , серб.-харв. у̀чити , макед. учи ’вучыць’, балг. у́ чаПрасл. *učiti звязана чаргаваннем з *‑vyknǫti (параўн. пры‑выкнуць , з‑выкнуць ), роднаснае ст.-прус. iaukint ’трэніраваць, практыкаваць’, літ. jaukìnti , jaukinù ’прывучаць , утаймоўваць’, jaũkas ’прынада’, jaukùs ’рахманы’; ’ручны’, ст.-інд. úcyati ’знаходзіць задавальненне, мае звычку’, ṓkas ’задавальненне’, гоц. biūhts ’звычны’ (Бернекер , 593; Махэк₂ , 666; Младэнаў , 658; Фасмер , 4, 179 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Няўло́ мак ’здаровы чалавек, здаравяк’ (Сл. ЦРБ , Сцяшк. Сл. , Юрч. НВС ), ’здаровы чалавек, які прыкідваецца слабым’ (Сцяшк. ), ’чалавек, які можа што-небудзь зрабіць, але не хоча’ (Нар. сл. ), польск. nieułomek ’чалавек без фізічных недахопаў, моцны, вялікі, вялізны’. Магчыма, ад прыметніка няўломкій ’няздольны прывучыцца да працы’, што ў сваю чаргу ад улама́ ць ’прывучаць ’, параўн.: Скоціна неуломкая, ни якъ уломаць не можно въ сосе (Нас. ); другасна збліжаная да уло́ мак (уломокъ ) ’абломак’ (Нас. ), што звязана з уло́ маный ’зламаны’, уло́ мный ’здольны прывучыцца да працы; які мае фізічны недахоп’; параўн. укр. уломок ’абломак, кавалак; слабы, хваравіты чалавек’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)