Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
абармо́т, ‑а, М ‑моце, м.
Разм. Чалавек, учынкі і паводзіны якога выклікаюць абурэнне, агіду; нягоднік, грубіян, ашуканец. У душу ўлазіць з брудным ботам, Жыццё атручвае, як гад. Пракляты ж будзь ты, панскі лад, Дзе права правяць абармоты.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Правале́нны ’акаянны, пракляты, надта скупы’ (Шат.), параўн. рус.перм.прова́льный (человек) ’акаянны, прапашчы чалавек’. Да праваліць < валіць. Параўн. семантыку прапашчы < пасці, падаць, а таксама праклён каб ты праваліўся!
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
свары́ць, свару, сварыш, сварыць; незак., каго.
Выклікаць сварку, спрэчку каго‑н. з кім‑н. Бацькі кажуць ёй [дачцэ]: — Ну, цяпер ты з мужыком будзеш добра жыць. — Чаму? — пытаецца дачка. — Бо мы выгналі чорта з вашай хаты. Гэта ён, пракляты, сварыў вас!Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
damn2[dæm]adj.infmlпракля́ты, чо́ртаў (ужываецца як узмацняльнае слова);
My damn car has broken down again! Мая праклятая машына зноў зламалася!
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
curst
[kɜ:rst]1.
adj.
1) пракля́ты
2) сварлі́вы, неапанава́ны
2.
v., p.t. and p.p. of curse
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Зляб ’непрыглядны, мізэрны чалавек’, злябоўка ’непрыглядная жанчына’ (бялын., Яўс.), злеб ’сноб’ (Касп., значэнне недакладнае; прыклад: «зьлеб ты пракляты, што мучыш?»). З лат.žlēba ’непрыглядны чалавек’ (Лаўчутэ, Сл. балт., 111). Лат.ž змянілася на зʼ. Параўн. яшчэ жлоб.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
blasted
[ˈblæstəd]
adj.
1) пашко́джаны, зруйнава́ны, зьні́шчаны
blasted by forest fires — зьні́шчаны лясны́мі пажа́рамі
2) Sl.пракля́ты
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пе́кальнік ’той, хто адпраўляе ў пекла’ (Рам.), смал.пеке́льнік ’памагаты д’ябла’, укр.пеке́льник ’д’ябал, жыхар пекла’. Запазычана з польск.piekielnik ’д’ябал; асуджаны на вечныя пакуты; бязбожнік; скандаліст’ < ст.-чэш.pekelník ’д’ябал; пракляты чалавек у пекле’ са зменай націску пад уплывам пе́кла, параўн. пяке́льны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ана́фема царк.; ст.-рус.анаѳема, анатема праз ст.-слав. з грэч.ἀνάθεμα (Фасмер, 1, 77; Рудніцкі, 1, 23). Пераход значэння ад ’пракляцця (царкоўнага)’ да ’пракляты чалавек’ (анахимъ, анахима, анахимика — Нас. 6) вядомы ўжо Бярындзе, 176. Форма з ‑х‑ замест грэч.‑θ‑ узнікла ў выніку фанетычнай субстытуцыі.