грудабру́шны, ‑ая, ‑ае.

Які раздзяляе грудную і брушную поласці (пра перапону, дыяфрагму).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэпана́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж. (спец.).

Хірургічная аперацыя, звязаная з ускрыццём коснай поласці з мэтай пранікнення да ачага хваробы.

Т. чэрапа.

Т. зуба.

|| прым. трэпанацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́нкцыя, ‑і, ж.

Пракол якой‑н. поласці, сасуда для лячэння або даследавання. Пункцыя ныркі.

[Ад лац. punctio — укол.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

oral [ˈɔ:rəl] adj.

1. ву́сны; сло́ўны, на сло́вах;

an oral examination ву́сны экза́мен

2. ара́льны, ро́тавы;

oral hygiene гігіе́на ро́тавай по́ласці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

стаматало́гія, ‑і, ж.

Раздзел медыцыны, які вывучае захворванні органаў поласці рота, сківіц і сумежных участкаў.

[Ад грэч. stoma — рот і kogos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вакуо́лі, ‑яў; адз. вакуоля, ‑і, ж.

Невялікія, звычайна шарападобныя поласці ў клетках жывёльных і раслінных арганізмаў.

[Ад лац. vacuus — пусты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гры́жа, -ы, мн. -ы, грыж, ж.

1. Хвароба, звязаная з выпадзеннем часткі якога-н. унутранага органа за межы поласці, у якой ён знаходзіцца.

2. Выпучаны такім чынам орган.

|| прым. гры́жавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пле́ўра, ‑ы, ж.

Абалонка, якая пакрывае лёгкія і сценкі грудной поласці ў вышэйшых хрыбетных жывёл і чалавека.

[Грэч. pleurā — бок, рабро.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брушны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае дачыненне да жывата, да поласці жывата. Брушныя плаўнікі.

•••

Брушны тыф гл. тыф.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ін’е́кцыя, ‑і, ж.

Увядзенне лякарства ў тканкі і поласці арганізма шляхам упырсквання. Ін’екцыя пеніцыліну. Ін’екцыя ў пухліну.

[Ад лац. injectio — укідванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)