strip​1 [strɪp] n.

1. ву́зкая пало́ска; па́сак, ле́нта;

a landing strip паса́дачная паласа́

2. BrE адзе́нне футбалі́стаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

брыво́, -а́, мн. бро́вы, Р бро́ваў і брыво́ў, Д бро́вам і брыва́м, Т бро́вамі і брыва́мі, М на бро́вах і брыва́х, н.

Дугападобная палоска валасоў над вокам.

Чорныя бровы.

|| прым. бро́ўны, -ая, -ае.

Броўныя дугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ру́бчык, ‑а, м.

1. Памянш.-ласк. да рубец ​1.

2. Выпуклая, рэльефная палоска на тканіне. Драп у рубчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вала́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Прышыўная палоска лёгкай тканіны або карунак у выглядзе фальбоны ці брыжоў на сукенцы.

2. Лёгкі мячык з пер’ем або шырокім хвалістым абадком для гульні ў бадмінтон.

|| прым. вала́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вала́н, ‑а, м.

1. Прышыўная палоска лёгкай тканіны ў выглядзе фальбоны або брыжоў на плацці.

2. У бадмінтоне — спецыяльны шарык.

[Фр. volant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клеявы́ Leim-; Klébe-;

клеява́я фа́рба Léimfarbe f -, -n;

клеява́я пало́ска Kléb(e)streifen m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

філё́нга, -і, ДМ -нзе, мн. -і, -лёнг і -аў, ж. (спец.).

1. Тонкая дошка або фанера, якая ўстаўляецца ў дзвярную або іншую раму.

2. Вузкая каляровая палоска, якая аддзяляе афарбаваную панэль ад верхняй часткі сцяны.

|| прым. філянго́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

бе́йка, ‑і, ДМ ‑йцы; Р мн. беек; ж.

Палоска тканіны, якая нашываецца зверху на плацце або ўшываецца ў шво. Нашыць бейку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тасьма́, ‑ы, ж.

Вузкая тканая ці плеценая палоска (лента), якая выкарыстоўваецца для аздаблення сукенак, бялізны, а таксама для завязвання, змацоўвання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краёк, крайка, м.

Разм. Вузкая, крайняя палоска чаго‑н.; самы край, кончык. Краёк стала. □ [Абвестка] вісела на адным крайку — мабыць, нехта адляпіў яе. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)