подстрека́ть несов.

1. падбухто́рваць;

подстрека́ть друг дру́га падбухто́рваць адзі́н аднаго́;

подстрека́ть к войне́ падбухто́рваць да вайны́;

2. (возбуждать) узбуджа́ць, узніма́ць; (подзадоривать) падахво́чваць;

подстрека́ть чьё-л. любопы́тство узбуджа́ць (узніма́ць) чыю́-не́будзь ціка́васць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пілі́ць 1 ’пілаваць’ (чырв., З нар. сл.). Адназоўнікавае ўтварэнне. Да піла́ 1 (гл.). Магчыма, пад уплывам рус. пили́ть ’тс’. Сюды ж пі́льшчык ’рабочы, заняты пілаваннем’ (Сл. ПЗБ), пі́льнік ’тс’ (Касп.).

Пілі́ць 2, прыпі́ліваць ’падахвочваць, прымушаць, настойліва і часта нагадваць, прасіць’ (Нас.), польск. pilić, przypilić ’тс’, чэш. píliti, píleti ’спяшацца’, ’падганяць каго-н.’, славен. píliti ’вучыцца’, ’старацца’, ’шчыраваць, рупіцца, дбаць’, магчыма, харв. péliti ’рэкамендаваць’. Прасл. *piliti (sę). Далейшыя сувязі з і.-е. мовамі адсутнічаюць. Няясна (Фасмер, 3, 262). Сюды ж бел. пі́льма пілі́ць ’налягаючы, прымушаць’, рус. уладз. пиль (ж. р.) ’пільніца, жніво, гарачая пара’ і чэш. píle ’стараннасць, дбайнасць’ (< *pil‑ja), польск. pila ’тс’, якое Банькоўскі (2, 579) збліжае з piła (гл. піла, піліць). Ад піліць утвораны прыметнік пільны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

prompt

[prɑ:mpt]

1.

adj.

1) ху́ткі, шпа́ркі

2) неадкла́дны, безадкла́дны, ху́ткі

I expect a prompt answer — Я чака́ю неадкла́днага адка́зу

not prompt — запо́зьнены, по́зны

2.

v.t.

1) падахво́чваць, прымуша́ць, схіля́ць

2) узбуджа́ць, выкліка́ць (ду́мку)

3.

v.i.

падка́зваць; быць суфлёрам

•

- a prompt box on a stage

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ántreiben

*

1.

vt

1) падганя́ць, прыспе́шваць

2) прыво́дзіць у рух (машыну)

3) заахво́чваць; застаўля́ць; прымуша́ць, падахво́чваць

die Not treibt ihn dazú an — патрэ́ба застаўля́е яго́ пайсці́ на гэ́та

4) прыганя́ць, прыно́сіць цячэ́ннем

2.

vi (s)

1) (часцей ángetrieben kómmen*) прыплыва́ць

2) пуска́ць расткі́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

whip

[hwɪp]

1.

v., whipped or whipt, whipping

2.

v.t.

1) удара́ць; біць; лупцава́ць; сьцёбаць, паганя́ць

to whip a horse on — паганя́ць каня́ пу́гай

2)

а) зрыва́ць, зьдзіра́ць зь сябе́

He whipped off his coat — Ён сарва́ў зь сябе́ плашч

б) схапі́ць, накі́нуць на сябе́

She whipped on her robe — Яна́ накі́нула на сябе́ капо́ту

3) узбуджа́ць, уздыма́ць, падахво́чваць

to whip up some enthusiasm — уздыма́ць энтузія́зм

4) зьбіва́ць (я́йка, сьмята́ну)

5) закіда́ць ву́ду

3.

v.i.

шуга́ць

The thief whipped behind a corner and escaped — Зло́дзей шугану́ў за рог і ўцёк

4.

n.

1) пу́га f., бізу́н -а́ m.

2) сьцёбаньне n. (пу́гай, бізуно́м)

3) кіраўні́к парля́мэнцкай фра́кцыі

4) фурма́н -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)