Бе́чка ’павека’ (Бяльк.). Слова, роднаснае абеча́йка (гл.), біча́йка (гл.). Зыходнае *ob‑věko (і яго вытворныя). Агляд форм і значэнняў гл. яшчэ Краўчук, УМШ, 1960, № 6, 61–62. Параўн. значэнне слав. *věko ’накрыўка, абечак; павека’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

okrycie

н.

1. пакрыццё, накрыўка, покрыўка;

2. верхняя вопратка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przykrywka

przykrywk|a

ж. накрыўка;

pod ~ą — пад выглядам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

по́крыўка, ‑і, ДМ ‑крыўцы; Р мн. ‑крывак; ж.

1. Кавалак тканіны або іншага матэрыялу, прызначаны для пакрывання чаго‑н. Іліко падышоў да стала і зняў з яго вялікі кошык. На дне, пад цыратавай покрыўкай, нешта было. Самуйлёнак.

2. Рызінавы чахол, які надзяваецца на камеру; пакрышка.

3. Тое, што і накрыўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ры́йка ’лыч’ (шчуч., Сл. ПЗБ; Сцяшк. Сл.), ’верхняя або ніжняя частка лыча’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Верагодна з польск. ryj ’лыч’, ryjek ’лычык, хабаток’. Хаця не выключае, што гэта незалежнае ўтварэнне ад рыць (гл.), як на́крыўка, сну́йка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pokrywa

ж.

1. покрыва;

śnieżna pokrywa — снежнае покрыва;

2. накрыўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Verdéck

n -(e)s, -e

1) засло́нка, на́крыўка

2) марск. па́луба, па́лубны мост

3) дах [верх] (аўтамашыны)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

lid [lɪd] n.

1. на́крыўка; ве́ка, ве́чка

2. паве́ка, ве́ка

♦

keep a/the lid on трыма́ць пад кантро́лем, кантралява́ць;

put the lid on smth.

1) кла́сці кане́ц чаму́-н.

2) руйнава́ць пла́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Кры́шка 1 ’века, накрыўка’ (ТСБМ, Нар. сл., Жыв. сл., Сцяшк.). Гл. крыша.

Кры́шка 2 ’патэльня, на якой пякуць паляніцы’ (Доўн.-Зап., ПП). Гл. крышка 1.

Кры́шка 3 ’малая колькасць’ (Кліх). Да крыха (гл.).

Кры́шка 4 ’смерць, канец’ (ТСБМ). Метафарычны перанос ад крышка 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ве́ка, ‑а, н.

1. Верхняя частка скрынкі, пасудзіны, якой закрываюць гэту скрынку, пасудзіну; накрыўка. Века куфра, кубла. □ Алеся засмяялася і пайшла да скрыні, што стаяла паміж ложкам і грубкай, падняла века. Шамякін. Мёрзлыя камякі зямлі глуха падалі на сасновыя векі дамавін. Лынькоў.

2. Тое, што і павека. Векі самі зліпаліся, галава, як не свая, хілілася ўніз. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)