Самура́й ’гарэзлівае дзіця’, перан. ’насякомае’ (Мат. Гом.). Тыпалагічна хутчэй першасным значэннем будзе ’насякомае’, потым ’гарэзлівае дзіця’. Тады з ⁺са‑мур‑ай, да кораня ‑мур‑, які ў мурашка, муравей (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Gemäuer

n -s, - каме́нныя сце́ны, мур

áltes ~ — руі́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

brickwork

[ˈbrɪkwɜ:rk]

n.

1) мур -у m.

2) мурава́ньне, муля́рства n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Муровы ’мураваны’ (Маш.). Да мур 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мурова ’аблога’ (бяроз., Сл. Брэс.). Да мур 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Kérkermauer

f -, -n астро́жны мур

hínter ~n — у турме́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Му́рыва ’мурава-трава’ (Бір. Дзярж.). Да мур 2, му́рава (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мураўца́ (навагр.), мура́ўка (лях., дзятл.) ’мурава’ (Сл. ПЗБ). Да мур 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мура́вушка ’масавы танец на адкрытым месцы’ (воран., Сцяшк. Сл.). Да мур 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мурані́ца ’цагляны (каменны) дом’ (Шат.). У выніку кантамінацыі мур 1 і камяні́ца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)