суп, -у, мн. супы́, -о́ў, м.

Вадкая страва — адвар з мяса, рыбы, гародніны з дабаўленнем круп, розных прыпраў і інш.

Рыбны с.

Малочны с.

|| прым. супавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

альбумі́н, ‑у, м.

Спец. Просты бялок, які раствараецца ў вадзе. Малочны альбумін. Крывяны альбумін.

[Ад лац. albumen, albuminis — бялок.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лакто́за

(лац. lactosus = малочны)

арганічнае злучэнне класа дыцукрыдаў, змяшчаецца ў малацэ млекакормячых і чалавека; малочны цукар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

малочна...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «малочны», напрыклад: малочнатаварны, малочнакансервавы, малочнакіслы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гумігу́т, ‑у, М ‑гуце, м.

Малочны сок некаторых трапічных раслін, які скарыстоўваецца ў тэхніцы, жывапісе і медыцыне.

[Ад лац. Gummi guttae — каплі гумі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mílchentrahmer

m -s, - мало́чны сепара́тар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Малача́рка ’малочны завод’ (Др.-Падб., Сцяшк.). Відавочна, паланізм. Параўн. польск. mleczarka ’малочны магазін’ < ’уладальніца такога магазіна ці малачарні’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

глабулі́ны, ‑аў; адз. глабулін, ‑у, м.

Найбольш пашыраная ў прыродзе група жывёльных і раслінных бялкоў. Малочны глабулін. Яечны глабулін.

[Ад лац. globulus — шарык.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

powdered milk

мало́чны парашо́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сепара́тар, ‑а, м.

1. Апарат для выдзялення аднаго рэчыва з саставу другога. Малочны сепаратар. Адстойны сепаратар. Магнітны сепаратар. □ Сапраўды, неразумна адвозіць малако за дваццаць кіламетраў на малочны пункт толькі дзеля таго, каб там прапусцілі яго праз сепаратар. Дуброўскі.

2. У машынабудаванні — металічная або пластмасавая, абойма для раздзялення шарыкаў або ролікаў у падшыпніках.

[Ад лац. separator — аддзяліцель.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)