вадзя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Хвароба, пры якой у тканках і поласцях цела збіраецца вадкасць.

2. Разм. Запоўнены вадкасцю мазоль. Гарэлі далоні, у сяго-таго нават пакрыліся вадзянкамі. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Нагнётка ’мазоль’ (Сл. ПЗБ). Ад нагнёсці (гл. гнясці) ’набіць’, параўн. іншую назву — набой.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tread on one’s toes

наступі́ць каму́ на мазо́ль, абра́зіць або́ угняві́ць каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Агнё́тка ’мазоль’ (Інстр. II) да гнесці. Параўн. гнетануць прыціснуць, ціскануць’ (Бяльк.), гнянуць ціскануць, душануць’ (Янк. III).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Му́ленік, муле́нік ’мазоль’ (лун., Шатал.; стол., Сл. Брэс.; Мат. Гом., ТС), драг. муляны́к ’тс’ (КЭС). Да му́ліць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мульмо ’мазоль’ (Янк. БП, Інстр. II, Янк. 1). Да му́ліць (гл.). Аб суфіксе ‑м‑о гл. Сцяцко, Афікс. наз., 54.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Муля́к, муля́ч ’мазоль, пацёртае, мулянае месца’ (Шат., Сцяц., Мат. Гом., Сл. ПЗБ, Сцяшк. Сл.; лельч., Нар. лекс.). Да му́ліць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ка́лус

(лац. callus = тоўстая скура, мазоль)

тканка, якая развіваецца ў месцах пашкоджання органаў раслін, на прывіўках прышчэпках або ў культуры ізаляваных тканак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

callosity

[kəˈlɑ:səti]

n., pl. -ties

1) зацьвярдзе́ньне на ску́ры; мазо́ль -аля́ m.

2) бязду́шнасьць, таўстаску́расьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

odcisk, ~u

м.

1. адбітак;

odcisk rośliny skamieniałej — адбітак акамянелай расліны;

2. мазоль; вадзянік; муляк; падбой;

nastąpić (nadepnąć) komu na odcisk — наступіць каму на мазоль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)