падгарну́цца, ‑горнецца; зак.

Загнуцца, падагнуцца з краю. Падгарнулася коўдра пад матрац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галада́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. галадаць; недаяданне з-за недахопу ежы, з мэтай лячэння і інш. Аб цяжкіх начлегах напевы Каціліся з краю да краю; Былі неўраджайны засевы, Было галаданне ў звычаі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краса́, -ы́, ж.

1. Хараство, прыгажосць; што-н. прыгожае, прывабнае.

К. асенняга лесу.

К. беларускага краю.

Дзявочая к.

2. Упрыгожанне, слава чаго-н.

К. і гордасць Мінска — сталічныя паркі і тэатры.

3. Пылок на злакавых раслінах, што красуюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

надструга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Састругаць трохі зверху, з краю. Надстругаць дошку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аллі́ца ’лужок на краю сядзібы’ (Касп.). Магчыма, дэфармаванае алея з прыпадабненнем да назоўнікаў на ‑іца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

о́рачы, ‑аў; адз. орач, ‑а, м.

Малаколькасная народнасць, якая жыве ў паўднёвай частцы Хабараўскага краю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малю́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

1. Карціна, ілюстрацыя (звычайна фарбамі).

Кніжка з малюнкамі.

2. перан. Тое, што можна ўявіць у канкрэтных вобразах.

Малюнкі роднага краю.

3. У літаратуры: апісанне жыццёвых з’яў.

Апавяданне дае яркі м. жыцця дарэвалюцыйнай вёскі.

|| прым. малю́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

край I м.

1. (род. кра́ю) край;

к. стала́ — край стола́;

к. ле́су — край ле́са;

к. не́ба — край не́ба;

трэ́цяя ха́та з кра́ю — тре́тий дом от кра́я;

2. (административная единица) край;

дэлега́ты ад Стаўрапо́льскага кра́ю — делега́ты от Ставропо́льского кра́я;

3. (местность) край, страна́ ж.;

пусты́нны к. — пусты́нный край; пусты́нная страна́;

ро́дны к. — родно́й край; родна́я страна́;

яго́ ба́чылі ў на́шых края́х — его́ ви́дели в на́ших края́х;

○ пярэ́дні к. — пере́дний край;

◊ кра́ем во́ка — кра́ем гла́за;

кра́ем ву́ха — кра́ем у́ха;

непача́ты к. — непоча́тый край;

на к. све́ту — на край све́та;

быць на краі́ гі́белі — быть (находи́ться) на краю́ ги́бели;

канца́-кра́ю няма́ — конца́-кра́ю нет;

з кра́ю ў к. — из кра́я в край;

хапі́ць це́раз к. — хвати́ть че́рез край;

біць (лі́цца) це́раз к. — бить (ли́ться) че́рез край;

мая́ ха́та з кра́ю, я нічо́га не зна́ю — погов. моя́ ха́та с кра́ю, я ничего́ не зна́ю

край II предлог с род., разг. во́зле; ря́дом (с кем, чем);

к. даро́гі — во́зле доро́ги (ря́дом с доро́гой)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

преде́льно нареч. грані́чна; (крайне) кра́йне; (до последнего) да апо́шняга, да кра́ю, да канца́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Се́ліца ‘лужок на краю сядзібы’ (Касп., Яшк.), ‘сухі луг’ (Жд. 2), ‘месца, дзе быў двор, сядзіба’ (Яшк.). Гл. аселіца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)