Роў 1 ’доўгае паглыбленне ў зямлі, канава’ (ТСБМ, Гарэц., Нас., Шат., Бяльк., Стан., ТС, Сл. ПЗБ), ’яр, лагчына’ (Байк. і Некр.), ’баразна’ (Куч.), ’трэшчыны на пятах’ (паст., ігн., Сл. ПЗБ), рове́ц ’раўчак’, ’разора’, ’паз у вушаку’, ’прабор у валасах’ (ТС), ро́вам, рава́мі ’моцным струменем’ (шум., навагр., Сл. ПЗБ), роў ’невялікі прыродны вадаём’ (ганц., ЛА, 2), рів ’мачулішча’ (драг., кобр., ЛА, 4), ров, роў, рӥв ’ручай, прамыіна, мелкае месца на рацэ’ (зах.-палес., ЛА, 5), ’доўгі, мелкі капец бульбы’ (кобр., Нар. сл.), ’круглая яма на высокім месцы для захоўвання бульбы зімою’ (віл., ст.-дар., Яшк.). Укр. рів ’роў, канава’, рус. ров ’канава’, карэл. ’баразна паміж градамі’, пск. ’палонка’, ро́вы ’ямы’; польск. rów ’канава’, ’акоп’, ’западзіна’, в.-луж., н.-луж. row ’магіла’, чэш. row ’тс’, славен. rȍv, ròv, rovíšče ’роў, канава’, ’акоп’, ’капальня, яма’, серб. ро̏в, ро̑в ’роў, глыбокая канава’, ’акоп’, харв. rȏv ’тс’, макед. ров ’роў’, балг. ров, дыял. ро́вът ’тс’, ст.-слав. ровъ ’яма’, ’роў’, ’магіла’. Прасл. *rovъ — утварэнне з суф. ‑vъ (як *kovъ < *kovati) ад *rovati < ryti (Міклашыч, 285; ESJSt, 13, 778) < *reu̯o‑ < і.-е. *reuH‑ ’рыць, капаць, вырываць, дзерці’ (Сной–Бязлай, 3, 199–200), з якога выйшлі: ст.-грэч. οὐρός ’роў’ (Фасмер, 3, 488), лац. ob‑ruere ’засыпаць, закопваць’, ē‑ruere ’выкопваць, вырываць, выграбаць’ (Махэк₂, 520).

Роў 2 ’моцны працяглы крык некаторых жывёл’, ’гукі, што напамінаюць такі крык’, ’моцны плач’ (ТСБМ). Да раўці́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Míne

I

f -, -n рудні́к, капа́льня

II

f -, -n вайск. мі́на

tréibende ~ — дрэйфу́ючая мі́на

~n wérfen* — ста́віць мі́ны; перан. падко́пваць пад каго́-н., пад што-н.

~n súchen [räumen] — марск. тра́ліць

Ánlegen von ~n — міні́раванне; пастано́ўка мін

III

f -, -n (ало́ўкавы) графі́т; стрджань (да шарыкавых аўтаручак)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mine

I [maɪn]

pron.

1) мой

This book is mine — Гэ́тая кніга мая́

2) мае́ ро́дныя, мае́

me and mine — я і мае́

II [maɪn]

1.

n.

1) капа́льня f. (ву́галю, зо́лата, со́лі); рудні́к -а́ m., ша́хта f.

2) пакла́ды pl., радо́вішча n, (руды́, со́лі і пад.)

3) бага́тая крыні́ца інфарма́цыі

4) мі́на f.

2.

v.i.

1) капа́ць капа́льню

2) здабыва́ць (руду́, ву́галь і да т.п. у капа́льні)

3) працава́ць у капа́льні

4)

а) падко́пваць, рабі́ць падзе́мны ход або́ падко́п

б) ста́віць мі́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Zéche

f -, -n

1) раху́нак (у рэстаране, шынку і г.д.)

2) гуля́нка

3) рудні́к, ша́хта, капа́льня

4) гіст. цэх, гі́льдыя

sich (D) von j-m die ~ bezáhlen lássen* — пае́сці [вы́піць] за чужы́ кошт

séine ~ bezáhlen — заплаці́ць [уне́сці] сваю́ до́лю

die ~ bezáhlen müssen* — паплаці́цца, [папаку́таваць, пацярпе́ць] за другі́х

mit der ~ dúrchbrennen*, (den Wirt um) die ~ préllen — уцячы́, не заплаці́ўшы па раху́нку

◊ etw. auf der ~ háben — ≅ мець што-н. на сумле́нні; мець ры́льца ў пу́ху

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)