ты́ркацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Разм. Упірацца ў што‑н., даставаць да чаго‑н. Толькі калі нос лодкі тыркаецца ў бераг, каза выскоквае на зямлю і спрытна ўзбіраецца па абрыве ўверх. Каршукоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Angora

[æŋˈgɔrə]

n.

1) анго́рскі кот, трус

2) анго́рская каза́

3) ткані́на з анго́рскае во́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

мы́са і мы́за, ‑ы, ж.

Тое, што і морда. Напалоханая каза павяла мысаю, і так з месца рванула, што ажно зямля паляцела ўгару. Гурскі. Гняды зарокаў, пачуўшы гаспадара, і пацягнуўся мызай да канюшыны. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́рна, ‑ы, ж.

Парнакапытная жвачная жывёліна сямейства пустарогіх; горная каза з невялікімі рагамі. Па.. [сцежках] прыходзяць да вадапою ласі, групкі бесклапотных сарнаў. Пестрак. Там [у лесе], казалі, водзяцца Сарны і дзікі, Там, казалі, плодзяцца У норах барсукі. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кузю́ка ’кармавая бручка’ (Сл. паўн.-зах.). Да каза (гл.)?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chewer

[ˈtʃu:ər]

n.

1) той, хто жве гу́мку, таба́ку, е́жу

2) жва́чная жывёла (каро́ва, аве́чка, каза́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sarna

ж. заал. сарна, дзікая каза (Capreolus capreolus L.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Ко́зарыца ’сухая трава’ (Сцяшк. Сл.). Да каза 2 ці казань‑

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́зачка ’невялікая лавачка пад ногі’ (Жд. 2). Гл. каза 11.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

капро́н

(рус. капрон, ад лац. capra = каза)

штучнае валакно высокай трываласці з сінтэтычнай поліаміднай смалы, а таксама тканіна з гэтага валакна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)