Verbum

сафі́т, -а, М -фі́це, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Свяцільнік рассеянага святла, які асвятляе сцэну спераду і зверху.

|| прым. сафі́тны, -ая, -ае.

паабгніва́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; зак.

Абгніць зверху або з краёў ці абгніць у многіх месцах.

З краёў дошкі паабгнівалі.

люля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., каго-што.

Рытмічна гойдаць з боку ў бок ці зверху ўніз; калыхаць.

Л. дзіця.

|| наз. люля́нне, -я, н.

макацёр, -катра́, мн. -катры́, -катро́ў, м.

Гліняная пасудзіна, вузкая ўнізе і шырокая зверху, у якой звычайна труць мак, ільняное, канаплянае семя і інш.

прымя́ць, -мну́, -мне́ш, -мне́; -мнём, -мняце́, -мну́ць; -мні́; -мя́ты; зак., каго-што.

Прыціснуўшыся зверху, трохі змяць.

П. траву.

|| незак. прыміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

накусі́ць, -кушу́, -ку́сіш, -ку́сіць; -ку́саны; зак., што.

Пракусіць злёгку, зверху, не да канца.

Н. яблык.

|| незак. наку́сваць, -аю, -аеш, -ае; наз. наку́сванне, -я, н.

нарука́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чахол, які надзяваецца зверху рукавоў сарочкі, пінжака (да локцяў) для аховы іх ад забруджвання, зносу ў час работы.

насе́вак, -се́ўку, м. (разм.).

1. Насенне, прызначанае для пасеву.

Грузавік вазіў н.

2. Наогул усё тое, што сеецца, ляціць, падае зверху.

Н. з шышак.