Verbum

сафі́т, -а, М -фі́це, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Свяцільнік рассеянага святла, які асвятляе сцэну спераду і зверху.

|| прым. сафі́тны, -ая, -ае.

паабгніва́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; зак.

Абгніць зверху або з краёў ці абгніць у многіх месцах.

З краёў дошкі паабгнівалі.

прымя́ць, -мну́, -мне́ш, -мне́; -мнём, -мняце́, -мну́ць; -мні́; -мя́ты; зак., каго-што.

Прыціснуўшыся зверху, трохі змяць.

П. траву.

|| незак. прыміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

люля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., каго-што.

Рытмічна гойдаць з боку ў бок ці зверху ўніз; калыхаць.

Л. дзіця.

|| наз. люля́нне, -я, н.

макацёр, -катра́, мн. -катры́, -катро́ў, м.

Гліняная пасудзіна, вузкая ўнізе і шырокая зверху, у якой звычайна труць мак, ільняное, канаплянае семя і інш.

закача́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак., каго-што ў што.

Качаючы, пакрыць, абляпіць чым-н. зверху.

З. мяса ў цеста.

|| незак. зако́чваць, -аю, -аеш, -ае.

з-над, прыназ. з Р.

Ужыв. пры абазначэнні прадмета ці месца, зверху або з верхняй часткі якога накіравана дзеянне.

З-над Прыпяці даносілася песня.

надкало́ць, -калю́, -ко́леш, -ко́ле; -ко́латы; зак., што.

1. Раскалоць не поўнасцю.

Н. талерку.

2. Расшчапіць крыху зверху.

Н. палена.

|| незак. надко́лваць, -аю, -аеш, -ае.