Léideform

f -, -en грам. зале́жны стан

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

хало́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У Старажытнай Русі: паднявольная асоба, пазбаўленая асабістай свабоды.

2. У прыгоннай Расіі: прыгонны, залежны селянін, слуга.

3. перан. Пра чалавека, які рабалепствуе, падхалімнічае перад кім-н.; халуй.

|| ж. хало́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак.

|| прым. хало́пскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

podległy

падлеглы; падпарадкаваны; падначалены; залежны; падуладны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

напаўкаланія́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да напаўкалоніі. Напаўкаланіяльная залежнасць. // Які паводле свайго становішча набліжаецца да калоніі, залежны ў эканамічных і палітычных адносінах ад капіталістычных дзяржаў (пра краіну, дзяржаву). Напаўкаланіяльная краіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́бгінка ’ручка касы’ (ДАБМ, 818, мін.). Ад абгінаны (залежны дзеепрыметнік ад дзеяслова абгінаць) і суф. ‑ка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

passive

[ˈpæsɪv]

1.

adj.

1) пасі́ўны, інэ́ртны, неакты́ўны, бязьдзе́йны, неэнэргі́чны

2) пако́рны, пако́рлівы

The passive obedience of a slave — Пако́рлівая паслухмя́насьць няво́льніка

3) зале́жны

passive voice — зале́жны стан

2.

n.

зале́жны стан

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Паганя́ты ’той, хто паганяе запрэжаных жывёл, возчык’ (ТСБМ, Шат., Гарэц., Яруш.). Да паганяць; першапачаткова залежны дзеепрыметнік на ‑т‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bierny

biern|y

1. пасіўны; бяздзейны; млявы;

2. хім. інертны;

3. грам. залежны;

strona ~a — залежны стан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

падула́дны úntertan; ábhängig (залежны ад каго-н von D); nicht sélbstständig (несамастойны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Памага́ты ’той, хто памагае каму-, чаму-н.; падручны’ (ТСБМ, Янк. 1). Да памагаць. Першапачаткова залежны дзеепрыметнік прошлага часу на ‑ат (параўн. прыганя́ты).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)