Ві́ца ’прывязь з дубцоў, пры дапамозе якой звязваецца бярвенне з пакладзенымі на іх жэрдкамі’ (З нар. сл.). Рус. ви́ца ’дубец, галузка; скрутак дубцоў для звязвання чаго-небудзь’, польск. wić ’дубец, галузка’, серб.-харв. ви̏цкаст ’стройны, гібкі’, славен. vjȋǎ ’дубцы івы, якімі ўмацоўваецца саламяная страха’, балг. ви́ца ’гнуткі дубец’, макед. вица ’тс’. Да віць (Міклашыч, 390; Праабражэнскі, 1, 86; Фасмер, 1, 324; БЕР, 156). Літ. vycas, лат. vica ’івавая галузка’, эст. vits ’дубец’ запазычаны з слав. (Фрэнкель, 1237).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
свянці́ць, свянчу, свенціш, свенціць; незак., што.
Тое, што і свяціць 2. На вербніцу мая маці брала дубец, што распускаўся ў бутэлечцы на акне, свянціла ў касцёле і, вярнуўшыся дадому, сцёбала мяне па нагах і прыгаварвала. Адамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
switch1 [swɪtʃ] n.
1. выключа́льнік, пераключа́льнік; камута́тар; AmE запасны́ пуць (на чыгунцы)
2. пераключэ́нне, паваро́т, пераме́на;
a policy switch паваро́т у палі́тыцы
3. дубе́ц, прут, плётка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Вужо́ўка ’скручаны, звіты дубец’ (Сцяц.). Гл. вужышча, вуж 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
cane1 [keɪn] n.
1. сцябло́ (чароту, трыснягу, бамбуку)
2. чаро́т; трыснёг; бамбу́к (як матэрыял для вырабу мэблі);
sugar cane цукро́вы трыснёг
3. трысці́на, па́лка
4. ро́зга; дубе́ц
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
*Вячэліна, вече́ліна ’дубец з вярбы’ (КСТ). Верагодна, ад *вецеліна (ветʼеліна), якое далей да *вецельны (< ветла). Цяжкасці выклікае тлумачэнне ч. Параўн., аднак, рус. дыял. вечина ’гнуткі дубец’ (СРНГ), дзе ч, магчыма, < тʼ (ветʼина). Параўн. яшчэ процілеглую з’яву: тураў. чэрэпок/цэрэпок (КСТ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Матэўка ’баязлівец’ (маст., Сцяшк. Сл.). Паланізм. Параўн. польск. matewka ’дубец, дубчык, галінка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ламе́ц 1 ’чалавек, які ламае, трэ лён на церніцы’ (Інстр. 1, Мат. Гом.), укр. ломёць ’ламота (у целе)’, чэш. Іотес ’рабочы ў каменяломні’. Да ламаць (гл.). Суф. ‑ёцепрасл. ‑ьcь.
◎ Ламе́ц 2, ломёц ’доўгая лазіна, дубец’ (паўдн.-жытом., ЛАПП). У выніку кантамінацыі лом і дубец (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ле́мзіна ’доўгая тонкая галіна без лісцяў, дубец’ (карэліц., Янк. Мат.). Да лемег (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Звагу́ль ’дубец’ (Сл. паўн.-зах.). З літ. žvagùlis ’тс’ (Сл. паўн.-зах., 2, 282). Параўн. брызгуль.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)