Súhle

f -, -n

1) дрыгва́, ба́гна, твань

2) лу́жына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

чва́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Тое, што і чаўкаць (у 2 знач.). Дзесьці паблізу нешта вохкае, чвакае і шыпіць, нібы дрыгва тужыцца ўстаць са сваёй пасцелі, каб заліць тванню пясчаныя палеткі. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трасія́ ‘дрыгва, балота’ (Бяльк.), укр. тресія́ ‘тс’. Да трэсці (гл.), зборны назоўнік роднасны рус. пск. трясь, тре́сся, тря́сье ‘дрыгва’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

непадро́бны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і непадроблены (у 2 знач.). Маці, маці! Я люблю цябе чыстай душой сваёй. Я прысягаю табе ў непадробнай сваёй шчырасці. Ермаловіч. «Дрыгва» — высокапаэтычны твор, прасякнуты непадробным духам народнасці. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Morást

m -(e)s, -e i Moräste бало́та, твань, дрыгва́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

topielisko

н.

1. вір, глыбокае месца;

2. дрыгва, твань

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bajoro

н.

1. балота, дрыгва;

2. гразь; гразкая лужына

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sludge

[slʌdʒ]

n.

1) бало́та n., дрыгва́ f.

2) мул -у, аса́дак -ку m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кракаві́ца ’дрыгва’ (Яшк.). Гл. крактавінне 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Moor

n -(e)s, -e бало́та, дрыгва́, твань; мед. лячэ́бная гразь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)