Verbum

шыпе́ць, -плю́, -пі́ш, -пі́ць; -пі́м, -піце́, -пя́ць; -пі́; незак.

1. Утвараць глухія гукі, якія нагадваюць доўгі гук «ш».

Гадзюка шыпіць.

Шыпеў газавы струмень.

2. перан. Гаварыць здушаным ад злосці голасам (разм.).

3. перан. Вымаўляць доўгі гук «ш», патрабуючы цішыні.

|| наз. шыпе́нне, -я, н. і шып, -у, м.

надгарта́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тонкі доўгі храсток, які дапамагае закрываць гартань пры ядзе.

|| прым. надгарта́нны, -ая, -ае.

спавіва́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў і спаві́віч, -а, мн. -ы, -аў, м.

Доўгі вузкі пояс, якім спавіваюць маленькіх дзяцей.

расця́гнуты, -ая, -ае.

1. Які падоўжылі, расцягнулі.

Расцягнутая вяроўка.

2. перан. Празмерна працяглы, доўгі.

Р. даклад.

|| наз. расця́гнутасць, -і, ж.

бурт, -а́, М -рце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Доўгі капец бульбы, сіласу і пад.

Укрываць бурты бульбы.

|| прым. буртавы́, -а́я, -о́е.

арба́, -ы́, мн. а́рбы, -аў, ж.

Высокі двухколавы воз у Сярэдняй Азіі, а таксама доўгі чатырохколавы — ва Украіне, у Крыме, на Каўказе.

асцю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Доўгі тонкі вусік на каласах некаторых злакаў (жыта, ячменю, пшаніцы).

Ячменныя асцюкі.

|| прым. асцюко́вы, -ая, -ае.