ка́пнуць

1. (сцякаць) trópfen vi (h, s), (heráb)tröpfeln vi, tríefen* vi (s);

2. разм. (даносіць) ángeben* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

denounce

[dɪˈnaʊns]

v.t.

1) асуджа́ць, га́ніць, ганьбава́ць, публі́чна крытыкава́ць

2) выдава́ць; дано́сіць; абвінава́чваць

3) дэнансава́ць (умо́ву)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

verpféifen

* vt разм. дано́сіць (на каго-н.), выдава́ць (каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sneak​2 [sni:k] v.

1. падкра́двацца, кра́сціся

2. BrE, dated (on) дано́сіць, нагаво́рваць, намаўля́ць

sneak in [ˌsni:kˈɪn] phr. v. пракрада́цца, пракра́двацца

sneak off [ˌsni:kˈɒf] phr. v. адыхо́дзіць крадко́м, упо́тай

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

азі́міна, ‑ы, ж.

Пасевы, усходы азімых збожжавых культур. Негарачае асенняе сонца лашчыць пажоўклыя бярозавыя гаі, шырокія вагоны зялёнай азіміны. Навуменка. Варанецкі схадзіў на поле азіміны, паглядзеў, ці добра яна ўрунела. Дуброўскі. Лёгкі подых ветру даносіць з поля ледзь чутны водар спелай азіміны і салодкі пах грэчкі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сане́т, ‑а, М ‑неце, м.

Лірычны верш з 14 радкоў — двух чатырохрадкоўяў і двух трохрадкоўяў з асаблівым размяшчэннем рыфмаў. Санет на беларускай мове гэтак жа лёгка і зграбна выражае і даносіць думкі і пачуцці, як санеты славутых італьянскіх і французскіх майстроў, сцвярджаў [М. Багдановіч]. Лойка.

•••

Вянок санетаў гл. вянок.

[Іт. sonetto.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

verpétzen

vt разм. выдава́ць (каго-н.); нагаво́рваць, паклёпнічаць, дано́сіць (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

squeak

[skwi:k]

1.

v.i.

1) пішчэ́ць

2) гавары́ць пісклі́вым го́ласам

3) Sl. выдава́ць, дано́сіць

4) informal ледзь праціска́цца

2.

n.

піск -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

інструменто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы, ж.

1. Выклад музычнага твора для выканання аркестрам або інструментальным ансамблем; аркестроўка. Інструментоўка фартэпіяннай п’есы.

2. Аддзел тэорыі музыкі, які вывучае ўласцівасці асобных музычных інструментаў і прынцыпы іх спалучэння ў аркестры. Чытаць курс інструментоўкі.

3. перан. Спецыяльны падбор гукаў у вершы, які стварае пэўнае мастацкае ўражанне; гукапіс. Своеасаблівая інструментоўка прыведзеных радкоў даносіць да слыху грознае гудзенне бору. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

squeal​2 [skwi:l] v.

1. прані́зліва крыча́ць; вішча́ць, верашча́ць, скавыта́ць;

squeаl in pain крыча́ць ад бо́лю;

squeаl with delight вішча́ць ад ра́дасці;

squeаl like a pig вішча́ць як (рэ́заная) свіння́

2. (on) infml быць дано́счыкам, дано́сіць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)