дыяпазіты́ў

(ад дыя- + лац. positivus = дадатны)

фатаграфічны здымак на шкле або празрыстай плёнцы для праекцыйнага апарата (дыяпраектара, дыяскопа).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

плюс

(лац. plus = больш)

1) знак складання або дадатнай велічыні ў выглядзе крыжыка;

2) перан. дадатны бок, перавага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дыяпазіты́ў

(фр. diapositive, ад гр. dia = праз + лац. positivus = дадатны)

фатаграфічны здымак на шкле або празрыстай плёнцы для праекцыйнага апарата.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

пазіты́ўны

(лац. positivus = дадатны)

1) які адносіцца да пазітыва (напр. п-ая плёнка);

2) станоўчы (напр. п-ае рашэнне); проціл. негатыўны 2.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

АБСАЛЮ́ТНАЯ ВЕЛІЧЫНЯ́ рэчаіснага ліку, велічыня, роўная гэтаму ліку, калі ён дадатны, роўная процілегламу ліку, калі ён адмоўны, і роўная нулю, калі лік роўны нулю. Абсалютная велічыня ліку a абазначаецца (a). Напр., (+2) = (-2) = 2, (0) = 0. Абсалютная велічыня (або модуль) комплекснага ліку a + bi, дзе a і b — рэчаісныя лікі, роўныя (a + bi) = +a2 + b2 . Напр., (i) = (-i) = 1, (3 + 4i) = 5.

т. 1, с. 43

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

positive [ˈpɒzətɪv] adj.

1. пэ́ўны, безумо́ўны, бясспрэ́чны;

a positive refusal цвёрдая адмо́ва;

a positive proof бясспрэ́чны до́каз

2. упэ́ўнены;

Are you sure? – Yes, I’m positive. Вы ўпэўнены? – Так, абсалютна.

3. стано́ўчы, канструкты́ўны;

a positive reaction стано́ўчая рэа́кцыя;

positive thinking канструкты́ўная ду́мка

4. math., phys. дада́тны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пазіты́ўны

(лац. positivus = дадатны)

1) які мае адносіны да пазітыва (напр. п-ая плёнка);

2) заснаваны на вопыце, фактах (напр. п-ая праграма);

3) станоўчы (проціл. негатыўны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

плюс, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Матэматычны знак у выглядзе крыжыка (+), які абазначае складанне і дадатную велічыню.

2. у знач. нязм. слова. З дабаўленнем.

Чатыры п. два будзе шэсць.

3. перан. Дадатны бок, перавага.

Узважыць усе плюсы і мінусы.

4. У знач. злучніка «ды¹» (у 2 знач.), звычайна ў спалучэнні з «яшчэ» (разм.).

Цяжка мне — вучыцца, п. яшчэ малое дзіця.

5. Пры ўказанні на тэмпературу паветра абазначае: вышэй нуля.

На тэрмометры п. дванаццаць градусаў.

◊

Плюс-мінус — з магчымым разыходжаннем у бок павелічэння ці памяншэння.

|| прым. плю́савы, -ая, -ае (да 3 і 5 знач.).

Плюсавая тэмпература (вышэй нуля).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пазіты́ў

(лац. positivus = дадатны)

адбітак з негатыва, на якім светлыя і цёмныя часткі адпавядаюць іх сапраўднаму размеркаванню ў рэчаіснасці, а таксама фота- або кінаплёнка з такімі адбіткамі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

мо́мант

(лац. momentum)

1) імгненне, міг, вельмі кароткі прамежак часу;

2) этап у развіцці чаго-н., у жыцці каго-н. (напр. бягучы м.);

3) асобны бок якой-н. з’явы (напр. дадатны м.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)