Káutschuk

m, n -s, -e

1) каўчу́к

2) рызі́на, гу́ма

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

гумаля́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Уст. Гума ​1, рызіна. Мяч з гумалястыкі. □ Разам з гэтымі прыпасамі ляжаў мячык і чалавек з гумалястыкі, у якога трэба было толькі дзьмухнуць, каб ён загукаў, як жывы. Колас.

[Ням. Gummielastikum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

latex

[ˈleɪteks]

n.

каўчу́к, ля́тэкс -у m.

latex rubber — каўчу́кавая гу́ма

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Gúmmi

m -s, - i -s

1) каўчу́к, гу́ма

2) гу́мка, сці́рка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рызі́ны ’галёшы’ (гом., добр., чач., ветк., кам., жлоб., ЛА, 2), рэзі́на ’гумовы абутак’ (ПСл). Утворна ад рызі́на ’гума’ (гл.) у выніку метанімічнага пераносу назвы рэчыва, з якога зроблены прадмет, на сам прадмет; параўн. фу́тра ’шкура звера’, ’зімовая вопратка з такіх шкур’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гумалі́ты

(ад гума + -літ)

выкапнёвыя вуглі, прадукты пераўтварэння рэшткаў вышэйшых раслін у балотных умовах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ГРАНУЛЁМА

(ад лац. granulum зярнятка + ...ома),

ачаговае разрастанне запаленчага паходжання клетак маладой злучальнай тканкі ў выглядзе невял. вузельчыка. Найчасцей бывае пры інфекц. працэсах (туберкулёз, сіфіліс, праказа, бруцэлёз, тулярэмія, актынамікоз), калагенавых хваробах і на месцы, куды трапілі ў арганізм іншародныя целы. Некаторыя гранулёмы маюць спец. назвы (пры туберкулёзе — бугарок, пры сіфілісе — гума).

т. 5, с. 409

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

rubber

[ˈrʌbər]

1.

n.

1) гу́ма f., каўчу́к -у́ m.

2) гу́мка, сьці́рка f.

2.

adj.

гумо́вы, гу́мавы; каўчу́кавы

•

- rubbers

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

syntetyczny

syntetyczn|y

1. сінтэтычны;

ujęcie ~e — сінтэтычны падыход;

2. сінтэтычны, штучны;

guma ~a — сінтэтычная гума

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

resilience

[rɪˈzɪliəns]

n.

1) пру́гкасьць, гну́ткасьць, элясты́чнасьць f.

Rubber has resilience — Гу́ма ма́е пру́гкасьць

2) здо́льнасьць ху́тка перамага́ць прыгне́чаны настро́й; жыцьцяра́даснасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)