Frühling

m -s, -e вясна́

im Frühling — уве́сну, вясно́й

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

багара́

(ад перс. bechar = вясна)

непаліўныя землі ў зонах арашальнага земляробства, а таксама пасевы на такіх землях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вясёнка 1 ’вясна’ (КЭС, лаг.). Да вясенка (гл.).

Вясёнка 2 ’вясенняе жаночае паліто’ (навагр., З нар. сл.) запазычана з польск. jesionka ’дэмісезоннае паліто’. Пачатковае в‑ прыстаўное, па аналогіі да вясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маладосць, юнацтва; вясна (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

по́зні, -яя, -яе.

1. Пра час дня, года, перыяд развіцця чаго-н.: які набліжаецца да свайго канца, ужо праходзіць.

П. вечар.

Позняя восень.

2. Які затрымаўся з наступленнем, запознены.

П. прыход.

Сёлета вясна позняя.

Позняе раскаянне.

3. Які паяўляецца пасля ўсіх іншых.

Познія кветкі.

Познія гатункі яблыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зімі́ца, ‑ы, ж.

Разм. Ласк. да зіма. Надакучыла ж зіміца! Прыхадзі хутчэй, вясна. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Веснаплынь (паэт.) ’пачатак вясны’ (КТС, П. Трус) — новаўтварэнне ад вясна́ і плынь (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прадве́сне ’час, што папярэднічае вясне’ (ТСБМ). Да вясна (гл.). Калька польск. przedwiośnie ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адзі́мак, ‑мку, м.

Веснавы замаразак. А ўжо нават сам дрыготкі адзімак Вяшчуе звонка: — Ідзе вясна! Кірэенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Lenz

m -es, -e паэт. вясна́

der ~ des Lébens — паэт. малады́я гады́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)