1. Які змяшчае ў сабе многа глею; пакрыты глеем. Глеістая глеба. Глеістае дно ракі. □ Над вадою ў глеістых вірах Праплываюць карпы люстраныя.Караткевіч.
2.Абл.Вязкі. Былі гразкія, глеістыя дарогі.Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гра́зкі, ‑ая, ‑ае.
1. Пакрыты граззю. Дарога была гразкая, уся ў калдобінах, і матацыкл то рэзка падкідвала ўгору, то шпурляла ў бакі.Краўчанка.
2. Багністы, топкі, вязкі. — Асцярожней, там глыбока і дно гразкае, — крыкнуў Паходня.Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
téigig
a
1) вя́зкі, як це́ста
2) мя́ккі, пераспе́лы
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ Кне́біль ’маленькая завостраная палачка, якая служыць для вязкі снапоў’ (Шатал.). Параўн. кнібель (гл.) і кнэбэль (гл.). Укр.кнебель запазычана праз польск.knebel ’тс’ з ням.Knebel ’тс’ (Слаўскі, 2, 284–285).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Брызґу́ль ’палачка для вязкі снапоў’. Запазычана з літ. мовы. Параўн. літ.bruzgùlis ’дубінка’. Гл. Смулкова, Лекс. балтызмы, 40; аб літ. слове гл. Фрэнкель, 1, 60. Сюды ж брызгу́ль ’дзеравяны гаплік’ (Сцяшк. МГ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Брэзгуль ’прыпрэжка ці ворчык’ (Дразд.). Як і брызґу́ль ’палачка для вязкі снапоў’ (гл.), запазычанне з літ.bruzgùlis ’дубінка’ (ці іншага літ. слова гэтай групы; да літ. сямейства слоў гл. Фрэнкель, 1, 60).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
tenacious[təˈneɪʃəs]adj.
1.fmlвя́зкі, лі́пкі, кле́йкі;
tenacious clay кле́йкая глі́на
2. упа́рты, насто́йлівы;
tenacious courage непахі́сная му́жнасць
3. учэ́пісты;
a tenacious memory трыва́лая па́мяць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
slimy
[slaɪmi]
adj.
1) мулава́ты, гле́істы
2) сьлі́зісты, вя́зкі, ліпу́чы
3) бру́дны
4) Figur. лісьлі́вы, падлі́зьлівы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ту́пкі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Цвёрды, не вязкі грунт. Тупкае дно ракі.// Добра ўбіты, утаптаны. Акаваныя колы адразу паехалі па тупкай сцежцы — загрукаталі раптам на ўвесь завулак.Чыгрынаў.[Малы:] — Дарога тут тупкая, дык далей пойдзеце адны.Бажко./уперан.ужыв.Чужыя сцежкі ўсе, напэўна, тупкія.Камейша.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Падво́й ’частка сахі, якая падтрымлівае плаху’ (Выг.), пудвій ’тс’ (Тарнацкі, Studia), падваі ’вяроўка, якой прымацоўваюцца нарогі сахі да ручкі’ (Сл. ПЗБ). Рус.подвби ’вязкі, віцы, якія звязваюць часткі сахі’. Да падвіць > віць з чаргаваннем галосных у корані.