Му́жнасць ’рыса характару, у якой спалучаюцца храбрасць, рашучасць, вытрымка’ (ТСБМ), укр. му́жність ’тс’. Ст.-бел. мужность ’тс’. Уласна ст.-бел. (Анічэнка, Праблемы філал., 10). Да муж > му́жны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

насто́йлівасць ж. Behárrlichkeit f -; Hártnäckigkeit f - (упартасць); Áusdauer f - (вытрымка)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

хвілі́нны, ‑ая, ‑ае.

Кароткачасовы, які хутка праходзіць. Глухі стогн прарэзаў хвілінную цішыню. Лынькоў. Але .. [Максім] ужо ўзяў сябе ў рукі, і вытрымка.. узяла верх над хвіліннай слабасцю. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

excerption

[ekˈsɜ:rpʃən]

n.

1) выбіра́ньне ўры́ўкаў, вы́цягаў

2) уры́вак -ўку, вы́трымка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

валявы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да волі (у 1 знач.). Рашучасць і валявая вытрымка заўсёды былі спадарожнікамі гераізму. Кулакоўскі. // З цвёрдай воляй, характарам. Валявы і смелы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цыта́та

(лац. citatum, ад citare = заклікаць, называць)

даслоўная вытрымка з якога-н. тэксту.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

extract​1 [ˈekstrækt] n.

1. (from) уры́вак; вы́трымка (з кнігі, твора і да т.п.)

2. (of) экстра́кт, вы́цяжка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цягаві́тасць ж. (вытрымка) Áusdauer f -;

ху́ткасная цягаві́тасць спарт. Témpohärte f -, spezi¦élle Áusdauer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

экспазе́, нескл., н.

1. Кароткі змест якога‑н. дакумента, твора і пад.; вытрымка з іх.

2. Кароткае паведамленне прадстаўніка ўрада па якому‑н. пытанню бягучай палітыкі ў парламенце. Выступіць з экспазе.

[Фр. exposé.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ураўнава́жанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан ураўнаважанага; спакой, вытрымка. [Шаманскі] добра ведаў Олю, яе ўраўнаважанасць, уменне паважаць людзей. Дуброўскі. Я часамі траціў сваю ўраўнаважанасць, калі [Соня] дзе-небудзь затрымлівалася, не паказвалася на вочы. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)