Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
шты́хмас
(ням. Stichmass)
1) інструмент для вымярэння ўнутраных памераў дэталей машын;
2) вымяральная стужка для абмеру капыла і ступні ў абутковай вытворчасці.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Méssapparat
m -(e)s, -e вымяра́льны апара́т, вымяра́льная прыла́да, вымяра́льнік
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Bándmaß
n -es, -e руле́тка (вымяральная); сантыме́тр (стужка для мерання)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Метр, ме́тар, ме́тра, мэтар, мэтр, мэтра ’адзінка даўжыні, роўная 100 см, ёмістасці, роўная 100 кг, аб’ёму, роўная 1 м³’, ’вымяральная лінейка даўжынёй у 1 м’ (ТСБМ, Сцяц., Сцяшк., Сл. ПЗБ, ТС, Мат. Гом., Ян.; свісл., Шатал.; Сл. Брэс.; кам., Хрэст. дыял.). З рус.метр і польск.metr, якія з франц.mètre < лац.metrum < ст.-грэч.μέτρον ’мера’ (Фасмер, 2, 611).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сту́жкаж., в разн. знач. ле́нта;
атла́сная с. — атла́сная ле́нта;
вымяра́льная с. — измери́тельная ле́нта;
ізаляцы́йная с. — изоляцио́нная ле́нта;
кулямётная с. — пулемётная ле́нта;
с. транспарцёра — ле́нта транспортёра
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
miernik
м.
1. адзінка вымярэння; паказчык;
2. вымяральнік; вымернік; вымяральная прылада;
miernik cyfrowy — лічбавы вымяральнік
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wstęga
ж.
1. стужка;
wstęga miernicza — вымяральная стужка;
wstęga rzeki перан. стужка ракі;
2.спец. паласа;
wstęga częstotliwości — паласа частот
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
панэ́ль
(ням. Paneel)
1) плоская пліта завадскога вырабу як частка сцяны будынка;
2) драўляная абшыўка або афарбоўка ніжняй часткі сцяны ў памяшканні;
3) частка электрычнага шчыта, пульта кіравання, прыбора, на якой размешчана сігнальная, кантрольная, вымяральная і іншая апаратура;
4) тое, што і тратуар.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
БУРАВА́Я ЎСТАНО́ЎКА,
комплекс абсталявання для бурэння свідравін. Асн. часткі: буравая вышка, сілавы прывод, вярчальнік (ротар), лябёдка, помпы, прыстасаванні для падрыхтоўкі і ачысткі прамывачных вадкасцей, пускарэгулявальная і кантрольна-вымяральная апаратура. У горнай справе буравыя ўстаноўкі наз. буравымі станкамі.
Бываюць: вярчальныя (найб. пашыраныя), ударныя, вібрацыйныя і інш.; электрычныя, дызельныя і гідраўлічныя; стацыянарныя (бурэнне нафтавых, газавых і глыбокіх геолагаразведачных свідравін), перасоўныя (у т. л. плывучыя для бурэння на вадзе, геолагаразведачныя і для буд. работ і інш.), самаходныя (гусенічныя або колавыя; бурэнне ўзрыўных свідравін) і пераносныя (пошукавае бурэнне ў цяжкадаступных раёнах).