дво́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Вучань, які часта атрымлівае нездавальняючыя адзнакі.

|| ж. дво́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́ученик разг. вывучэ́нец, -нца м.; ву́чань, -чня м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучані́ца, ‑ы, ж.

Жан. да вучань.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

васьмікла́снік, ‑а, м.

Вучань восьмага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзевяцікла́снік, ‑а, м.

Вучань дзевятага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзесяцікла́снік, ‑а, м.

Вучань дзесятага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

другакла́снік, ‑а, м.

Вучань другога класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

першакла́снік, ‑а, м.

Вучань першага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяцікла́снік, ‑а, м.

Вучань пятага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэцякла́снік, ‑а, м.

Вучань трэцяга класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)