Ба́ўна 1 ’вата’. Гл. ба́ваўна.

Ба́ўна 2 ’марудна’, ба́ўны. Гл. ба́віцца 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэгава́нне ’матэрыял, якім пакрываецца вата пры пашыве ватняга адзення’ (шальч., Сл. ПЗБ). Гл. рыгаванне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

міліва́т

(ад мілі- + ват)

адзінка магутнасці электрычнага току, роўная тысячнай долі вата.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ватачнік ’расліна ватачнік, Asclepias L.’ (БРС, Кіс.), рус. ва́точник, укр. ваточник. Да ва́та ’вата’ (гл.), відавочна, паводле некаторых уласцівасцей расліны. Параўн. іншыя яе назвы: укр. бавовна дика, шовк дикий (Макавецкі, Sł. botan., 42). Матыў «ваты» паўтараецца ў франц. назве расліны herbe à ouatte, herbe à coton, а «шоўку» — у англ. silkweed, ням. Seidenpflanze, серб.-харв. свиленица, свилни дубац (Сіманавіч, 53).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гіграскапі́чны

(ад гігра- + гр. skopeo = гляджу)

здольны лёгка паглынаць вільгаць (напр. г-ая вата).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ваці́н

(ад вата)

трыкатажная гканіна з густым начосам, якая падшываецца пад падкладку для ўцяплення вопраткі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

желу́док

1. стра́ўнік, -ка м.;

2. уст. (живот) жыво́т, -вата́ м.;

расстро́йство желу́дка расстро́йства жывата́;

несваре́ние желу́дка нястра́ўнасць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плячу́к, плечука, м.

1. Разм. Тое, што і плячо (у 1 знач.). Змоўкла, у задуменні прыхінулася Лысаковічаўна да Адасёвага плечука. Калюга.

2. Вата, падкладзеная пад плечы ў адзежы. [Мужчына:] — А мо вы заадно і штаны звузіце, ды з плечукоў крыху ваты выскубеце? «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мікрамашы́на

(ад мікра- + машына);

м. электрычная — спецыяльны тып электрычнай машыны магутнасцю ад долей вата да соцень ватаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

жыво́т, -вата́, М -ваце́, мн. -ваты́, -вато́ў, м.

1. Частка цела ў чалавека і жывёл, у якой размешчаны органы стрававання.

Боль у жываце.

2. Страўнік, кішэчнік (разм.).

Купіць лякарства ад жывата.

Благому жывату і пірог шкодзіць (прыказка).

◊

Жывот падцягнула (безас.) — захацелася есці.

Качацца жыватом (разм.) — хварэць на жывот.

Падарваць жывот (жываты) са смеху — моцна смяяцца, аж заходзіцца.

Плячысты на жывот (жарт.) — ахвотнік паесці.

Хватацца за жывот — смяяцца да знямогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)