пакая́нне, ‑я, н.
1. Прызнанне веруючым сваіх грахоў перад свяшчэннікам. Тарасіха раптам загаласіла: — А навошта ж вы яго па-а-слалі-і-і. Загінуў бедны без па-а-каяння-а-а... Асіпенка.
2. Прызнанне сваіх памылак. — Транспарт узяў без дазволу, — з пакаяннем у голасе загаварыў Шыпулька. Кулакоўскі.
•••
Адпусціць душу на пакаянне гл. адпусціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
покая́ние пакая́нне, -ння ср.;
◊
отпусти́ть душу́ на покая́ние шутл. адпусці́ць душу́ на пакая́нне;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
папусці́ць, -ушчу́, -у́сціш, -у́сціць; -у́шчаны; зак.
1. што і у чым. Уступіць, адмовіцца ад чаго-н.
Я свайго не папушчу.
2. што. Адпусціць, аслабіць, зрабіўшы даўжэйшым.
П. канцы вяроўкі.
3. чым. Кінуць з размаху (разм.).
П. каменем.
|| незак. папуска́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
уразнабо́й, прысл.
Разм. Нязладжана. нядружна, паасобку. Цяпер усе [хлопцы] гаварылі голасна, уразнабой. Мележ. Жанчыны крычаць уразнабой, просяць адпусціць іх. Ад карты падымае галаву афіцэр, штосьці гаворыць унтэру. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bridle1 [ˈbraɪdl] n. вуздэ́чка, абро́ць;
give a horse the bridle адпусці́ць ле́йцы
♦
put a bridle on smb. стры́мліваць каго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
напаве́р, прысл.
У доўг, у крэдыт. Адпусціць тавару напавер. □ У Пінску .. [Лабановіч] і краму сабе аблюбаваў, дзе можна браць сёе-тое напавер, бо грошы не заўсёды бываюць у кішэні. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паадпуска́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Адпусціць усіх, многіх або ўсё, многае. Паадпускаць дзяцей на каток. Паадпускаць супрацоўнікаў у адпачынак. Паадпускаць палонных. Мужчыны паадпускалі бароды. □ Паадпускалі коням церассядзёлкі, падкінулі свежай травы. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адпу́шчаны
1. в разн. знач. отпу́щенный;
2. отпу́щенный, осла́бленный; отжа́тый;
3. спец. отпу́щенный;
1-3 см. адпусці́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́вад ж. по́вод;
адпусці́ць павады́ — отпусти́ть пово́дья;
◊ (быць, ісці́) на ~дзе — (у каго) (быть, идти́) на поводу́ (у кого)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адшпілі́ць, ‑шпілю, ‑шпіліш, ‑шпіліць; зак., што.
Адняць, адпусціць прышпіленае. Адшпіліць медаль. // Разняць часткі зашпількі. — А вось паглядзім! — упарта сказаў Мірон, адшпіліў рэмень і ўзяўся за жалезную спражку. Маўр. [Сцяпан] адшпіліў спражку, зняў ашыйнік і, усміхнуўшыся, кінуў яго сыну пад ногі. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)