лоску́т
1. абрэ́зак, -зка
одея́ло из лоскуто́в ко́ўдра з абрэ́зкаў;
лоску́т земли́ ла́пік зямлі́;
2.
прода́жа лоскута́ про́даж абрэ́зкаў;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
лоску́т
1. абрэ́зак, -зка
одея́ло из лоскуто́в ко́ўдра з абрэ́зкаў;
лоску́т земли́ ла́пік зямлі́;
2.
прода́жа лоскута́ про́даж абрэ́зкаў;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
у́гол
1.
прямо́й у́гол прамы́ ву́гал;
тупо́й у́гол тупы́ ву́гал;
о́стрый у́гол во́стры ву́гал;
под угло́м в 60° пад вугло́м у 60°;
у́гол отраже́ния
у́гол паде́ния
у́гол прице́ла
2. (место, где сходятся две внешние стороны предмета) рог,
заверну́ть за у́гол завярну́ць за рог (ву́гал);
на углу́ на рагу́;
вы́йти на у́гол вы́йсці на рог;
за́гнутый у́гол страни́цы загну́ты ражо́к старо́нкі;
3. (внутренний — помещения, здания) кут,
в углу́ ко́мнаты у кутку́ пако́я;
разойти́сь по угла́м разысці́ся па кутка́х;
иска́ть по угла́м шука́ць па кутка́х;
поста́вить в у́гол паста́віць у куто́к;
4. (помещение, жильё) кут,
име́ть свой у́гол мець свой кут (куто́к);
сдава́ть (снима́ть) у́гол здава́ць (найма́ць) куто́к;
5.
жить в глухо́м углу́ жыць у глухі́м кутку́;
◊
во главу́ угла́ у асно́ву (асно́ву асно́ў);
прижа́ть (припере́ть, загна́ть и т. п.) в у́гол (кого) прыці́снуць (прыпе́рці, загна́ць
медве́жий у́гол мядзве́джы (глухі́) куто́к;
из-за угла́ з-за вугла́;
ходи́ть из угла́ в у́гол хадзі́ць з кутка́ ў куто́к;
кра́сный (пере́дний) у́гол по́куць (
у́гол зре́ния пункт гле́джання.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
рот, -а,
1. Поласць паміж верхняй і ніжняй сківіцамі, якая мае адтуліну ў ніжняй частцы твару.
2. Абрысы і разрэз губ.
3. У жывёл: тое, што і пашча. Рыбін р.
4.
||
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
уча́стак, ‑
1. Зямельная плошча, адведзеная для якога‑н. выкарыстання або вылучаная на аснове якіх‑н. прымет; дзялянка.
2. Частка фронту, якая з’яўляецца месцам дзеяння якой‑н. вайсковай адзінкі.
3. Адміністрацыйна-тэрытарыяльнае або вытворчае падраздзяленне, якое ўтвараецца з пэўнай мэтай.
4. Галіна, сфера якой‑н. дзейнасці.
5. Аддзяленне паліцыі ў дарэвалюцыйнай Расіі, а таксама будынак, у якім размяшчалася такая ўстанова.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шмато́к, ‑
1. Абрэзак, абрывак (скуры, тканіны і пад.).
2. Жмут чаго‑н.
3. Асобны невялікі кавалак, камяк чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
куто́к, -
1. у́гол; уголо́к;
2. у́гол;
○ жывы́ к. — живо́й уголо́к;
чырво́ны к. — кра́сный уголо́к;
◊ заці́шны к. — ти́хий (укро́мный) уголо́к;
аціра́ць куткі́ — отлы́нивать (уклоня́ться от рабо́ты);
мядзве́джы к. — медве́жий у́гол;
хадзі́ць з кутка́ ў к. — ходи́ть из угла́ в у́гол
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
пача́так 1, ‑тку,
1. Месца, пункт, з якога што‑н. пачынаецца;
2. Першы момант якога‑н. дзеяння, працэсу, з’явы.
3. Аснова, крыніца, сутнасць чаго‑н.
4.
5.
6.
•••
пача́так 2, ‑
Суквецце з патоўшчанай воссю, на якой размешчаны кветкі або плады.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пача́так I, -тку
1.
2.
3. только
◊ з ~ку да канца́ — с нача́ла до конца́;
з са́мага ~тку — с са́мого нача́ла
пача́так II, -
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
проце́нт
пра́вило проце́нтов
просты́е проце́нты
сло́жные проце́нты склада́ныя працэ́нты (адсо́ткі);
вы́полнить план на сто проце́нтов вы́канаць план на сто працэ́нтаў (адсо́ткаў);
оди́н проце́нт, два проце́нта, пять проце́нтов адзі́н працэ́нт (адсо́так), два працэ́нты (адсо́ткі), пяць працэ́нтаў (адсо́ткаў);
проце́нт при́былей працэ́нт (адсо́так) прыбы́ткаў;
под больши́е проце́нты пад вялі́кія працэ́нты (адсо́ткі);
◊
на (все) сто проце́нтов на (усе́) сто працэ́нтаў (адсо́ткаў);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
каро́ткі, ‑ая, ‑ае; ‑так, ‑
1. Невялікі, малы па даўжыні;
2. Непрацяглы, малы па часе;
3. Выражаны сцісла; нешматслоўны; лаканічны.
4. Рашучы, хуткі, суровы.
5. Які вымаўляецца хутка, адрывіста (пра гукі, склады);
6. Які характарызуецца кароткай формай канчатка або адсутнасцю яго.
•••
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)