асто́жжа Месца і плятнёвая агарожа вакол стога сена (Нас.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Пацяру́ха, поцеру́ха ’пацёртае сена, салома, тытунь’, ’дробязнае, не вартае ўвагі’ (ТСБМ, Янк. 1, Мал., Гарэц., Кольб., ТС; КЭС, лаг.; беласт., чэрв., Сл. ПЗБ), брэсц., драг. потыру́ха, путэру́ха ’адыходы ад сена, саломы’ (Сл. Брэс.). Укр. валынск., падольск. потеру́ха ’тс’. Да паце́рці < це́рці (гл.). Аб суфіксе ‑уха гл. Сцяцко, Афікс. наз., 71.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Лабазава́ты ’цвёрдае валакно лёну ці пянькі, падобнае на сена з лабазы’ (КЭС, лаг.). Да лабаза (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Плаця́нка ’збудаванне з лазы для захоўвання сена’ (віл., Сл. ПЗБ). Са словазлучэння плацяная (будыніна) < плот (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́скубці, ‑бу, ‑беш, ‑бе; пр. выскуб, ‑ла; зак., што.
1. Скубануўшы, выцягнуць з агульнай масы частку чаго‑н.; вырваць. Выскубці жменю воўны. □ [Хвядос] патупаў трохі, ні з таго, ні з сяго выскуб жменю сена і панюхаў. Скрыпка. // Павыскубаць. Выскубці ўсё пер’е. □ Гусі выскублі ўсю траву, і наш правулак стаў вельмі непрыгожы. Савіцкі.
2. Разм. Скубучы, зрабіць паглыбленне, выемку ў чым‑н. Выскуб [Саўка] у стозе нару і зашыўся ў настыўшае на холадзе сена. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прымачы́ць сов.
1. (приложить что-л. влажное, мокрое к больному месту) примочи́ть;
2. подмочи́ть;
дождж ~чы́ў се́на — дождь подмочи́л се́но
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
уле́жацца сов. (уплотниться от долгого лежания) улежа́ться, слежа́ться;
зямля́ яшчэ́ не ўле́жалася — земля́ ещё не улежа́лась;
се́на ўле́жалася — се́но слежа́лось
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
грабі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Сельскагаспадарчая машына для зграбання сена, рабочай часткай у якой з’яўляюцца металічныя зубы. Конная грабілка. □ Стракочуць грабілкі, махаючы галовамі, бразгаюць цуглямі коні. Дайліда.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гультаява́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.
Ухіляцца ад работы; бяздзейнічаць, лодарнічаць. Людзі сена сушаць, косяць Ды пагоды ў неба просяць; Аддыхнуць пара б, дык дзе там! Хто з сялян гультуе летам? Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дагрэ́бці, ‑грабу, ‑грабеш, ‑грабе; ‑грабём, ‑грабяце; пр. дагроб, ‑грэбла і ‑грабла, ‑грэбла і ‑грабло; зак.
1. што. Скончыць зграбанне чаго‑н. Дагрэбці сена.
2. Грабучы вёсламі, рукамі, даплыць. Дагрэбці да берага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)