саматка́ны, ‑ая, ‑ае.

Вытканы ў хатніх умовах, саматужным спосабам (пра тканіну). Саматканае сукно. Саматканае палатно. □ Кастусь сеў на край нараў, засланых тоўстай саматканай коўдрай, і пачаў уважліва пазіраць за палкоўнікам. Ваданосаў. [Анэлі] здавалася, што яе простая саматканая сукенка кідаецца ў вочы. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шча́сны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і шчаслівы. Я шчасны, што сынам быць гэтай зямлі Мне лёсам наканавана. Барадулін. Кастрычнік долю шчасную Прынёс у родны край. Астрэйка. Работай мірнай, шчаснай Заняты твой народ: Рабочы і калгаснік, Вучоны і пілот. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бро́ўка

1. Дзярновы край канавы, поля, дарогі, берага ракі, рэчкі (Слаўг.).

2. Дзярновая мяжа паміж участкамі поля (Слаўг.).

3. Край абрыву (БРС).

□ в. Броўкі Мін.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

вярэ́цейка Адарваны, падмыты край берага ракі (Зах. Палессе Талст.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

nation

[ˈneɪʃən]

n.

1) наро́д -у m., на́цыя, наро́днасьць f.

2) на́цыя, дзяржа́ва f.

the nation — край -ю m., краі́на f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

kraj, ~u

м.

1. край, краіна, старонка;

kraj rodzinny (ojczysty) — родны (бацькоўскі) край; родная старонка (краіна); айчына;

kraj dłużniczy — краіна-даўжнік;

kraj eksportujący — краіна (дзяржава)-экспарцёр;

kraj gospodarczo słabo rozwinięty — краіна, якая эканамічна слаба развіваецца; краіна ў стадыі слабага эканамічнага развіцця;

kraj importujący — краіна (дзяржава)-імпарцёр;

kraj rozwijający się — краіна ў стадыі развіцця (якая развіваецца);

kraj tranzytowy — транзітная краіна;

kraj wierzycielski — краіна (дзяржава)-крэдытор;

co kraj to obyczaj — што ні край, то звычай;

ciepłe ~e — цёплыя краіны; вырай;

2. радзіма; айчына;

tęsknić do ~u — тужыць па радзіме;

3. уст. кніжн. край; канец;

kraj świata — край свету

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

skraj, ~u

м. край; мяжа;

skraj lasu — узлессе, узлесак;

na ~u nędzy (przepaści) — на краі нястачы (бездані)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

kant, ~u

м.

1. кант; рабро;

kant stołu — край стала;

2. разм. ашуканства; махлярства;

robić ~y — махлярыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

krawędź

krawęd|ź

ж.

1. край;

krawędź lasu — узлессе, узлесак;

na ~i — на [самым] краі;

2. грань; рабро

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Лёнд ’сухая дарога’ (Совещ. ОЛА — Гомель), ст.-бел. лиондъ, лондъ ’суша’ запазычана са ст.-польск. ląd ’тс’, ’бераг’. С с.-в.-ням. lant, -des, ням. Land ’зямля, ралля, глеба, вёска, край’, ’суша’ (Булыка, Запазыч., 190; Слаўскі, 4, 84).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)