пацяро́б, ‑у, м.
Дзялянка выкарчаванага лесу. Лепей за ўсё прабірацца дарогай паўз лес, праз старыя пацяробы. Лынькоў. На пацяробе за ракою бразгае спутаны конь бляшаным званком. Нікановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
удале́ц, ‑льца, м.
Смелы, адважны, храбры чалавек. Многа зім і лет мінае. Днём і ноччу з той пары Удальца яна [дачка цара] чакае — Не імчыцца конь з гары. Зарыцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хле́ўчык, ‑а, м.
Памянш.-ласк. да хлеў. І тут жа ў хлеўчыку часовым, У наспех скіданым з сучча, Стаяць авечка, конь, карова, Жуюць салому па начах. Астрэйка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
sleek1 [sli:k] adj. гла́дкі, ільсняны́, прыгла́джаны;
sleek hair прылі́заныя валасы́;
a sleek hor se пяле́гаваны, дагле́джаны конь
♦
as sle ek as a cat гла́дкі як кот; ліслі́вы
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
занараві́цца сов. заупря́миться, заарта́читься;
~ві́ўся конь і не ідзе́ це́раз рэ́чку — заупря́милась (заарта́чилась) ло́шадь и не идёт че́рез ре́чку
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
угрэ́цца сов., разг.
1. согре́ться, угре́ться;
ру́кі крыху́ ўгрэ́ліся — ру́ки немно́го согре́лись;
2. (утомиться) упа́риться;
конь угрэ́ўся — ло́шадь упа́рилась
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Рублёва́ты ’які ільсніцца, адкормлены’, параўн. конь у рублёх, г. зн. рублёваты (ТС). Да рубель 1 (гл.), параўн. рус. в я́блоках (пра масць каня).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
засто́ены, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і застаялы. Добра бяжыць па прымятай дарозе застоены за ноч конь. Машара. [Веньямін] зайшоў у пакой. У нос дало кіслым, застоеным паветрам. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мыша́сты, ‑ая, ‑ае.
Такога колеру, як мыш; шэры. Паблізу ганка стаяў прывязаны да слупка ў плоце асядланы мышасты конь. Хадкевіч. Мышастая «Пабеда» ўжо стаяла каля ганка праўлення. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
неміну́чы, ‑ая, ‑ае.
Такі, якога нельга мінуць; непазбежны. Сутычка была немінучая, тым болей, што насарогі заўсёды ахвотнікі пабіцца. Маўр. Яго выносіў з пекла конь Ад смерці немінучай. Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)