Патэс 1 ’гульня ў арэхі’ (маг., Рам., Детские игры). З яўр. мовы (там жа, 137).

Патэ́с 2 ’страха’ (слонім., Сцяшк. Сл.). Відаць, да пацёс (гл.) з другасным ацвярдзеннем тʼ (цʼ) > т.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

І́лка ’лапта, дзіцячая гульня з мячом’, ’палка, якой б’юць мяч у гульні ў лапту’ (Бяльк.; Рам., 8, 576). Ад іліць (гл.) з суф. ‑к‑а, які характарызуе прадмет паводле яго прызначэння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ДАМІНО́

(франц. і італьян. domino ад лац. dominus пан),

1) маскарадны касцюм у выглядзе плашча з рукавамі і капюшонам, а таксама чалавек у такім касцюме.

2) Плашч з капюшонам у каталіцкіх манахаў.

3) Настольная гульня ў пластмасавыя або касцяныя пласцінкі, на якіх нанесены кропкі (ачкі), а таксама набор пласцінак для гэтай гульні (28 шт.).

т. 6, с. 34

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гейм

(англ. game = гульня)

пэўны лік ачкоў у некаторых гульнях, напр. у тэнісе, частка спартыўнай гульні ў тэніс (параўн. тайм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

зінгшпі́ль

(ням. Singspiel, ад singen = спяваць + Spiel = гульня)

нямецкая камічная опера, у якой спевы і танцы чаргуюцца з размоўнымі дыялогамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каламбу́р

(фр. calembour)

гульня слоў, жарт, заснаваны на камічным абыгрыванні блізкіх па гучанні, але розных па значэнні слоў або словазлучэнняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

bluff​3 [blʌf] n. блеф, падма́н, ашука́нства;

It was just a game of bluff. Гэтая гульня была падманам.

♦

call the bluff не паддава́цца бле́фу, не дазво́ліць сябе́ ашука́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Па́сак ’жулік’ (Касп.). У выніку пераносу значэння з польск. pasek (gra w pasek) ’азартная гульня з рэмнем’. Да пас 1 (гл.). Параўн. аналагічнае развіццё ў бел. і чэш. мовах, дзе pásek ’стыляга’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Éndspiel

n -(e)s, -e

1) заклю́чная гульня́, фіна́л

2) шахм. лндшпіль, заканчэ́нне па́ртыі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вінт ​1, ‑а́, М ‑нце́, м.

1. Шпень са спіральнай нарэзкай; шруба.

2. Частка рухавіка парахода, самалёта і пад. у выглядзе лопасцей, замацаваных на вале. Грабны вінт. Вінт самалёта.

3. у знач. прысл. вінто́м. Спіраллю. З-пад кармы вінтом вырывалася пеністая вада. Асіпенка.

вінт ​2, ‑а, М ‑нце, м.

Карцёжная гульня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)