ascension

[əˈsenʃən]

n.

1) узыхо́джаньне, уздыма́ньне n.; узьня́цьце n.

2) усхо́д -у m. (нябе́снага це́ла)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

адмярза́ць ábfrieren* vi (s); ábsterben* vor Kälte (пра частку цела); erfríeren* vi (s), vom Frost getróffen wérden (пра расліны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Крыўля́цца 1 ’зайздросціць, адносіцца з пагардай’ (Жыв. сл.). Гл. крыўляцца 2.

Крыўля́цца 2 ’рабіць ненатуральныя рухі цела, грымасы’ (ТСБМ, КЭС, лаг.). Гл. крыўляць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шасцігра́ннік, ‑а, м.

Геаметрычнае цела, абмежаванае шасцю гранямі. Тоўстым драўляным цурбалкам надавалі форму шасціграннікаў, накшталт цяперашніх алоўкаў. Жычка. // Прадмет у форме такога геаметрычнага цела. Тупала падхапіўся, загрымеўшы крэслам, абурана кінуў аловак, і шасціграннік пакаціўся па доўгім стале з дробным стукам, але не ўпаў на падлогу, спыніўся на самым краі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апацэ́нтр

(ад апа- + цэнтр)

астр. пункт арбіты нябеснага цела, які найбольш аддалены ад цэнтральнага цела.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

галізна́, ‑ы, ж.

Выгляд, стан аголенага цела. Прыкрыць галізну. // Адсутнасць покрыва на чым‑н.; аголенасць. Галізна скал. Галізна асенняга лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бру́шка, ‑а, н.

1. Памянш. да бруха. // Разм. жарт. Тоўсты жывот (у чалавека).

2. Задняя частка цела членістаногіх. Брушка чмяля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адмаро́зіць, ‑рожу, ‑розіш, ‑розіць; зак., што.

Пашкодзіць на марозе якую‑н. частку цела. [Жанчына:] — Мусіць, нагу адмарозіла: коле, як іголкамі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кампле́кцыя, ‑і, ж.

Будова цела (чалавека); целасклад. Заходжу. Увішная не па сваёй камплекцыі жанчына нясе насустрач мне працягнутую руку. Сабаленка.

[Ад лац. complexio — сувязь, злучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Запаленне нерва, якое развіваецца пры яго пашкоджанні, пераахаладжэнні цела, у выніку інфекцыйнай хваробы і інш.

[Ад грэч. neuron — валакно, нерв.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)