vehemence

[ˈvi:əməns]

n.

1) гара́чая пачуцьцёвасьць; адда́насьць, заця́тасьць f.; па́лкасьць

2) сі́ла f., напо́р -у m.; гвалто́ўнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

violence

[ˈvaɪələns]

n.

1) гру́бая сі́ла

2) разью́шанасьць, лю́тасьць f.

3) Law незако́ннае ўжыцьцё сі́лы; гвалт -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

гіпадынамі́я

(ад гіпа- + гр. dynamis = сіла)

зніжэнне мышачных намаганняў, што трацяцца на ўтрыманне позы, перамяшчэнне цела ў прасторы, фізічную работу (параўн. гіпердынамія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Напру́д ’насілу’ (Сержп., Отч.), сюды ж напру́дзіцца ’напружыцца’ (Пал.), ’напрэгчы ўсе сілы’ (Растарг.). Да *pręd ’цячэнне’, што звязана чаргаваннем з *pręd‑, гл. прадиць, прачуць; іншыя значэнні прадстаўлены ў пруд ’запруда’, прудкі ’хуткі’ і пад. Цікавы архаізм, у якім захавалася першасная семантыка славянскага слова ’сіла, напружанне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сілкава́ць ‘карміць, падмацоўваць ежай’ (ТСБМ, Касп.), сілкава́цца ‘падмацоўвацца’ (Шат., Касп., Др.-Падб., Гарэц., Байк. і Некр., Сцяшк.); ‘пабірацца, харчавацца’: сілкавацца ласкавым хлебам (Сержп. Прымхі). Укр. силкува́ти ‘падмацоўваць’, силкува́тися ‘сіліцца, старацца, узмацняцца’ Ад *сілка, памянш. да сіла (гл.); параўн. укр. си́лка ‘тс’, силко́вий ‘дужы, моцны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

clout​1 [klaʊt] n. infml

1. мо́цны ўдар (рукой), апляву́ха, по́ўха

2. сі́ла (ударная або прабіўная); уплы́ў (палітычны);

exercise diplomatic clout ажыццяўля́ць дыпламаты́чны ціск;

fi-nancial/political clout фіна́нсавы/паліты́чны ціск

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sinew [ˈsɪnju:] n.

1. сухажы́лле, жы́ла

2. pl. sinews мускулату́ра; фізі́чная сі́ла; моц, эне́ргія;

moral and intellectual sinew мара́льная і інтэлектуа́льная ўсто́йлівасць

3. lit. асно́ва, апо́ра;

sinews of war вае́нны бюджэ́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

чараўніцтва, ‑а, н.

1. Сіла, дзеянні чараўніка; вядзьмарства; чары. Зайшла размова аб навуках — Старых, даўнейшых — і іх штуках, Аб кнігах з чорнаю пячаццю, Аб чараўніцтве, аб закляцці, Аб розных хітрасцях і зман[е]. Колас.

2. Знахарства. Найчасцей знаходзім адзнакі каля канкрэтных апісанняў замоў, чараўніцтва і розных дробных забабонаў. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

potence, potency

[ˈpoʊtənsi]

n., pl. -cies

1) магу́тнасьць, моц, сі́ла f.

2) патэнцыя́льнасьць f.

3) патэ́нцыя f. (палава́я здо́льнасьць)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

providence

[ˈprɑ:vɪdəns]

n.

1) найвышэ́йшая во́ля, найвышэ́йшая сі́ла, Бо́жае наканава́ньне

2) дба́ньне пра бу́дучыню; ашча́днасьць f.; аба́члівасьць, прадба́члівасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)